سی و یک شب

از روزی که من در این وبلاگ و ...با اعلام نظرم آقای میرحسین موسوی را کاندیدای اصلح انتخابات معرفی کردم بسیاری از دوستان بر من خرده گرفتند که چرا؟

به عقل برخی از دوستان خرده گیر اعتماد دارم و اگرچه برخی دلایلشان را از قبل می دانستم ولی با تکیه بر نظر عقلا ،حمایت این گونه از کاندیدایی خاص را فعلا متوقف می کنم.

ولی حرف های بسیار مانده که به وقتش عنوان خواهم کرد.

یک مطلبی رضا کیانیان نوشته به نام در خیابان اتفاق افتاد.خاطره هایی که بعضی اش برای من هم اتفاق افتاده.

به نظر می رسد در کنار جالب بودن بعضی، باید فکری به این مسائل بکنیم.دارد روز به روز این نوع بی فرهنگی ها باب تر می شود .خاطره ها به گونه ای است که پیام اخلاقی هم دارد.

یکی از سوالهایی که در سالگرد آدم های خاص به ذهنم می آید این است که اگر امروز بودند چه می کردند؟ مثلا حتی به کی رای می دادند و در مورد فلان مساله مهم چه موضعی می گرفتند.

صیاد شیرازی و سیدمرتضی آوینی از همان دست آدمهای خاص برای من بودند.ولی حداقل در مورد این دو نفر مطمئنم که اگر زنده بودند هیچ خبری ازشان نبود و نداشتم.بک گوشه ای داشتند کارشان را می کردند و احتمالا اگر نظری هم می دادند خیلی من نوعی به گوش نمی گرفتم.این دونفر وقتی زنده بودند حتی در آن نهادهایی که الان کلی برایشان تبلیغ می کنند هم هیچ برو بیایی نداشتند.یک جمله ای قریب به مضمون از سیداحمد خمینی نقل می کنند که جالب است.ایشان وقت بازگشت امام به ایران می گوید که :امام تا به حال امام بود، ولی از این به بعد احتمالا در خط امام قرار می گیرد.

اپیزود اول:

چشمهایت را ببندی و یک آرزو کنی.خبری از چراغ جادو و قالیچه پرنده و آدم برآورد کننده حاجت نباشد.بعد که چشمهایت را باز کردی آرزویت برآورده شده باشد

هیچ محدودیتی هم در انتخاب آرزو نداشته باشی. پولدار شدن، قویترین مرد دنیا،زندگی جاوید و یا سفر به هر جای دنیا که دلت می خواهد.

فقط می ماند اینکه یک ورد بدهی به همه مردمان تا در یک ساعت و دقیقه و ثانیه مشخص ،آن را بخوانند و آرزوی همه نزدیک به هفت میلیاردشان برآورده شود،

شاید یکی از بهترین هایش این باشد که هرکس بگوید:«حالم را بهترین حال کن.»

اپیزود دوم:

بقیه اش را هم بسپارد به تو.

تویی که روی شاخه های خشک درخت جلوی خانه ما، جوانه های سبز نشاندی و به جوجه یاکریم داخل تخم پارکینگمان یاد دادی تخمش را بشکند و زمستان را بهار کردی و سرد را گرم.

حالا گرم کردن سردی وجود ما و تکاندن خانه دلمان با تو.

از ما فقط آرزو کردن بر می آید.نگو که نمی شود...

نوع  نگاه اصغر فرهادی را نمی پسندم.نگاهی که در فیلمهایش جاری و ساری است، تلخ و گزنده و کشنده است.ولی بعد از دومین باری که فیلم «درباره الی» را دیدم باید اعتراف کنم که کارگردان کاربلدی است.

و متاسفانه باید بگویم که فیلم او جزو معدود آثاری بود که در جشنواره امسال توانستم فیلم بنامم.یعنی آنچه که تا آخر کشش دارد و لحظه به لحظه اش فکر شده است.واقعا چه لذتی دارد وقتی احساس کنی برای آنچه که می بینی فکر شده و کسی که آن را ساخته رشد محسوسی کرده است.

فیلمنامه هم که ضعف اساسی آثار اخیر ماست ،نقطه قوت همیشگی آثار اصغر فرهادی شده.

فکر می کنم به خصوص در حوزه فرهنگ و هنر خیلی راحت طلب شدیم و پولها و فرصتها بیهوده و بی مایه هدر می روند و حاصلی ارزنده را رقم نمی زنند.

نوشتن در مورد امام رضا(ع)خیلی سخت است.حتی به قول مداحی روضه خواندنش هم سخت است.امام حسین(ع) کلی روضه دارد و می توانی کلی شور پیدا کنی و شاید از صدقه سرش به شعوری هم برسی ولی امام رضا(ع) همه اش یک صبح تا عصر طول کشید.بدون شمشیر و خونریزی.همه اش می شود آنکه ،چون مارگزیده به خود می پیچید.

برای امام رضا(ع) فیلم ساختن و سرودن و گریه کردن هم سخت است.فقط باید بشینی جلوی گنبدش و نگاه کنی.حواست به پنجره فولاد هم نرود،که دخیل شدگانی را می بینی که بیشتر می میرند تا شفا بگیرند.

یک تصویر اختصاصی از گنبد در نمایی متوسط که عبور هیچ عابر و نگاه هیچ رهگذری مخدوشش نکند.که دور ضریح پر است از عبور و آویزان شدن و فشار و....

می شود این تصویر را از همین جایی که نشستیم هم بسازیم.ولی سفر روحانی ما بی ره توشه است و عقیم. امسال هم تصویر اختصاصی ندارم ،کاش مرابه مانند هزارانی در نظر بگیرند که این روزها پیاده به سمت مشهد می روند و دور ضریح شلوغ ، آویزانند و گاه زیارت نامه شان را من می خواندم.

 گفتم  که نوشتن از امام رضا (ع) سخت است.

این هم مطلبی که سال قبل برای امام رضا(ع)نوشتم.مثل اینکه هر سال سخت تر می شود. 

یکی از دروس نسبتا مهم رشته مان را داده بودند به یک استاد پرت!

بچه ها رفتند پیش رییس دانشکده .او هم خیلی عاقلانه! جواب داده بود که من باید به فکر استادم هم باشم.حالا این تفکر چقدر بین مدیران ما رواج دارد ،بماند.مثال دم دستی اش جشنواره فیلم امسال است که بعضی فیلمهایش را به زور می شد فیلم نامید.حتما می خواستند به فکر کارگردان و سایر عوامل پرت فیلم هم باشند.

وقتی مادربزرگ مشهد می رود، یکی به اعضای خانواده مان اضافه می شود.این دفعه هنوز دلمان نیامده پسش بدهیم.

جدا از چهچه ای که گاه و بیگاه نصیبمان می کند، هر وقت از کنارش رد می شویم، به میله دیگر قفس می پرد و با صداهایی کوتاه و دلنشین گویی به ما سلام می کند.اگر به سبک خودش جوابش را بدهیم ،کار به احوالپرسی و ... هم می کشد.

دوهفته است این قناری کوچک به ما درس آداب معاشرت می دهد!

هیات ها معمولا دو قسمتی اند؛ سخنرانی و مداحی.انتقاداتی که می شود غالبا به قسمت مداحی اش است. شعرهایی که می خوانند در شان اهل بیت نیست و ادا و اطوار در می آورند و بازارگرمی می کنند و به تبلیغ عقاید خرافی می پردازند.

اما کمتر کسی است که به قسمت سخنرانی اش انتقاد وارد کند.حالا در نظر بگیرید که اغلب سخنرانان یا روحانی اند یا تحصیلات دینی دارند.قصد مقایسه ندارم ولی سخنرانی بی مایه بدتر است یا مداحی اش؟ شاید عاقلانه ترین جواب «بستگی دارد» باشد.متاسفانه می توان گفت که بعضی سخنرانان اندازه آن وقتی که از شعر گفتن و سبک ساختن و تمرین کردن برای قسمت مداحی اش می شود، برای سخنرانی شان وقت نمی گذارند.یا در هر نوع جلسه ای از مجلس جوانانه تا پیرانه، از جلسه عمومی چند هزارتایی تا خانگی چند ده نفری از شمال شهر تا جنوبش فقط یک موضوع سخنرانی دارند و مثل نوار تکرار می کنند.بعضی حتی موضوعی هم ندارند و در آخرش نمی شود دو خط مطلب مفید از سخنرانی شان استخراج کرد.بیشتر سخنرانی ها تبدیل شده به توصیه هایی که گناه نکنید و نماز اول وقت بخوانید و به پدر و مادرتان نیکی کنید.اینها را که همه در کتاب دینی شان خوانده اند و فرق سخنران با کتاب چیست؟

سخنرانی را می شناسم که بسم الله نگفته همه شش دانگ حواسشان جمع می شود و هستند سخنرانانی که تا آخر تذکر می دهند و ملت خمیازه می کشند.نمی دانم چرا بعضی علما و مراجع به این قسمتش نمی پردازند.اگر در این قسمت سخنرانی تحولی شود قسمت مداحی هم تاثیر می پذیرد و بعضی عیب ها برطرف می شود.

به نظر من هیات یک «رسانه» است. تقریبا با تمامی تعریف هایی که از رسانه می شود هم جور در می آید.به تعبیر بهتر رسانه دینی است.پیام می دهد و تاثیر می گذارد.خوشبختانه و یا متاسفانه معتقدم که اثرگذارترین رسانه دینی در عصر حاضر شده .یعنی جایی که قرار است تبلیغ دین شود، صدا و سیما و ارشاد و سازمان تبلیغات و ستاد نماز جمعه و چه و چه هیچ کدام قدرت تاثیرگذاری شان به اندازه هیات نیست.

شاید مهمترین علتش به نوع مدریت اش برگردد.هیات ها مردمی اند و چه اشتباه می کنند کسانی که می خواهند برایشان متولی بتراشند.همین مردمی بودن باعث می شود تا هرکس با هر مرام و مسلک سیاسی و حتی دینی گوشه امنی در هیات بیابد و چون آن طرفش خدای کرم است، این طرفش ارمنی و ناصبی و سنی و شیعه و ... فرقی نمی کند.

شاید مهمترین دغدغه مدیران هر رسانه ای تاثیرگذاربودن رسانه است. مثل معروفی بین رسانه ای ها وجود دارد که می گویند باید به جایی برسیم که اگر درروز روشن ادعا کردیم شب است ،مخاطبانمان بپذیرند.حالا آمار و ارقام رسمی و غیررسمی از جرم و جنایت گرفته تا عروسی های توام با گناه و حتی خرید وسایل پرهزینه ای چون اتومبیل و وسایل خانگی در این دو ماه کاهش پیدا می کند. حالا شما یک رسانه بفرمایید که بتواند چنین تاثیری بر روی مردم بگذارد.