سی و یک شب

یک حرف قابل تاملی بهمن فرمان آرا اینجا زده:«نوع ممیزی پس از انقلاب تغییر کرد. پیش از انقلاب «چه نباید» بود، پس از انقلاب اما به «چه باید» تبدیل شد.»

البته من در مورد قبل از انقلابش اطلاع خاصی ندارم تا نظر بدهم که ایشان درست گفته و یا غلط،اما در مورد زمانه اخیر کاملا موافقم که ذهنیت مدیران و مسوولان ما نه تنها در عرصه فرهنگ که در تمامی عرصه های سیاسی و اقتصادی و دینی و ورزشی و... به این نگرش «چه باید» تبدیل شده.و من یکی از علت العلل های اتفاقات بعد از انتخابات را در همین مساله می بینم.

قبل از اینکه به برخی مثال ها اشاره کنم یادآور می شوم که شاید در برخی اوقات در کشورهایی که مردمانش به بلوغ لازم نرسیده باشند چنین روشی در کوتاه مدت مفید باشد، اما از آن طرف باید کسی که تعیین کننده این بایدهاست خودش بالاتر از بقیه باشد و یا از مشورت های انسان های نخبه و فهمیده استفاده کند.که متاسفانه در کشور ما هیچ کدام از سه شرط شرایط خاص ،اجرای کوتاه مدت و فهمیدگی تصمیم گیرنده وجود ندارد و صرفا این روش برای ارضا و اثبات میل قدرت طلبی برخی و لاپوشانی ضعف های آشکار و نهان برخی مسوولین استفاده می شود.

بارزترین مثال سیاسی این موضوع تایید صلاحیت های شورای نگهبان است.که بنابر قانون و یا تفسیر شورای نگهبان از قانون، این شورا باید صلاحیت افراد را احراز کند.کاملا مشخص است که اگر به جای افراد فعلی مثلا افرادی با سلیقه اصلاح طلبی در این شورا قرار بگیرند نتایج افراد تایید صلاحیت شده کاملا متفاوت خواهد بود.

چه اینکه ملاک اصلی رد صلاحیت اکثر افراد عدم التزام عملی آنها به قانون اساسی و ولایت فقیه بیان می شود و بنابر ادعای برخی رد صلاحیت شدگان ،از برخی سخنان عمومی و یا خصوصی این افراد چنین عدم التزامی برداشت می شود.

در حقیقت اعضای شورای نگهبان در عمل ،با التزام به بایدهایی که خود در ذهن دارند، تعیین می کنند که چه کسی التزام دارد یا نه.

چون واقعا ملاک و معیار چندانی مبنی بر عدم التزام به این موارد وجود ندارد.

آن وقت ممکن است افرادی که دارای پرونده های مالی و اخلاقی هستند صرفا به دلیل داشتن آن باید مورد نظر شورای نگهبان تایید صلاحیت شوند.نمونه اش مرحوم زواره ای بود که در دوره ای به دلیل عضویت در شورای نگهبان تایید صلاحیت شد و در دوره بعد به خاطر پرونده ای که مربوط به گذشته بود رد صلاحیت شد و به قولی «یک بام و دو هوا.»

 راه حل: کاملا مشخص است.صرفا باید «چه نبایدها» تعیین شوند.و «چه باید» را به عهده خود افراد بگذاریم.هر وقت هم لازم دیدیم تغییراتی در آن «چه نباید ها» ایجاد کنیم.البته این موارد کاملا قانونی و منطقی باشند.نه اینکه کسی بیاید بگوید هیچ حرکتی مخالف سلیقه من نباید انجام شود.

در مباحث مدیریتی عنوانی به نام«فرصت و تهدید» داریم.که ساده ترین مفهومش می شود اینکه به پدیده ای فرصت می گوییم که ما را به اهدافمان نزدیک کند و تهدید هم می شود برعکسش.

در بین علمای مدیریتی هم قشنگ ترین تعبیر در این مورد را پیتر دراکر دارد که می گوید مدیر خوب کسی است که دنبال کشف فرصت هاست .چون با استفاده از فرصت ها چند گام به جلو می رویم در حالی که با رفع تهدیدها در بهترین حالت به نقطه ای که قبلا در آن وجود داشتیم بر می گردیم.

دلایل بسیار زیادی دارم که برای نظام ما با هر سلیقه ای؛البته اگر هدف همه تعالی و قدرت نظام باشد، انتخابات اخیر فرصت استثنایی بود.که البته بنابر تاکید همگان تبدیل به تهدید شد.که از نظر من مهمترین انتقاد به همان مدیران بر می گردد.

احتمالا باید مبحث جدیدی در بین مدیریتی ها تدریس شود که چگونه می شود فرصت را تبدیل به تهدید کرد و از برخی مدیران جمهوری اسلامی درخواست کنیم تا تدریس این کرسی درس را در دانشگاه های دنیا متقبل شوند.

مصطفی می گوید:از برادرم پرسیدم اگر رهبری به تو بگوید و بدون آنکه دلیلی بیاورد که بیایی و منو بکشی،چی کار می کنی؟

او هم جواب داد که می آیم و تو را می کشم.

بعد با همان لهجه خاصش گفت: خوب نباید این طوری باشد!

بچه که بودم.هر روز با جمله ای از پیامبر اسلام روبرو می شدم.که فرموده بود:

ندانستن عیب نیست،نپرسیدن عیب است.

آن روزها به این جمله به سان درس نگاه می کردم و می خواستم عملی اش کنم.

این روزها می فهمم که واقعا بچه بودم.

چه اشکالی دارد؟

بیایید فرض کنیم آقای خاتمی با سوروس دیدار کرده باشد.کلی هم در مورد انقلاب مخملی با هم گپ زده باشند و بعدش به دعوت سوروس یک پیتزای خانوادگی سفارش داده باشند و کلی هم عکس یادگاری و دست بر شانه هم انداخته باشند و روبوسی و قس علی هذا...(که اسنادش در رسانه های ک.ا.ف.ر{کیهان ایرنا فارس رجا} موجود باشد).

این مساله اگرچه از نظر من هیچ مشکلی ندارد، گمان نکنم از نظر مسوولان نظام هم اشکالی داشته باشد.

آقای خاتمی و سوروس دو شخصیت حقیقی و حقوقی دارند.حقیقی اش می شود خودشان و حقوقی اش می شود پست و مقامی که دارند.آقای خاتمی در آن زمان هیچ سمتی در کشور ما نداشته ،ممکن است گروهی بگویند بالاخره ایشان رییس جمهور سابق بودند.اما با اتفاقاتی که از مناظره و حمله به ایشان و دروغ سازی های رسانه های ک.ا.ف.ر در مورد ایشان رخ داد و هیچ مسوول رده Nامی هم حتی به این موارد اعتراض نکرد ،نتیجه می شود که ایشان در نظر مسوولین فعلی هیچ حرمت و احترامی ندارد.

از طرفی ما در همان و همین اوقات اتفاق های برجسته تری داشتیم که اگر بنابر رسانه ای کردن و خرده گرفتن باشد ،آنها مهم تر هستند.

وزیر علوم دولت نهم با وزیر اسرائیلی و هر دو با توجه به عنوان حقوقی شان دیدار کردند، که تا به حال هیچ تکذیبیه جانداری منتشر نشده.رییس جمهور ظاهری کشور هم برای اولین بار حداقل در 20 سال اخیر، سر نطق رییس جمهور آمریکا می نشیند و البته از آن طرف حتی مترجم و عضو درجه Nام هیات آمریکا و بسیاری از کشورها ،بر سر نطق او حضور ندارند. کلی هم اشاره و کنایه به طرف آمریکایی ارسال می کند ،که ما طالب گفتگو هستیم ،و همه این موارد هیچ اشکالی ندارد.

خدا بیامرزد حضرت سعدی را که با این شعر در ششصد سال پیش حرفی زد که هنوز هم اثراتش را می بینیم که :

تا مرد سخن نگفته باشد   عیب و هنرش نهفته باشد

بعد از انتخابات اخیر آنقدر بر طبل انقلاب مخملی کوبیدند که امر بر خودشان هم مشتبه شد و فراموش کردند که دلیلی باید اقامه کنند.

البته هر چه دلسوزان امر و معاونان وزارت اطلاعات و جامعه شناسان و ... اشاره کردند که چنین مساله ای ممکن نیست و حتی آن را فحشی به جمهوری اسلامی دانستند،برخی افراد صاحب مقام نگذاشتند که ذکر انقلاب مخملی شان قضا شود.

آخرین اظهار نظر در این مورد که سعی هم شده توضیحی از روش این انقلاب ارائه کند واقعا نشان دهنده آن است که ای کاش این دوستان حرف نمی زدند تا اوج استدلالشان هویدا نشود و این گونه مضحکه نشویم.

سردار علی فضلی در جمع نمازگزاران شهر ری توضیحاتی در این باره داده اند که واقعا بسی مستدل و البته شعاری است.
برای اینکه این وبلاگ محمل عقل و اندیشه است و نمی خواهد با چنین سخنان بی پایه ای آلوده شود،اصلش را در اینجا ببینید. 

اگر بخواهی همه اجزای دین را حکومتی کنی

اگر روزی به فرض محالی که محال نیست مردم آن حکومت را نخواهند

مجبور می شوند دین را هم نخواهند

و تو چه خیانتی به دین کردی!

آقای کروبی ادعایی را در نامه اش به آقای هاشمی مطرح کرده بود که موجب خبرهای بسیاری در یک ماه اخیر شد.

رییس جدید قوه قضاییه هم هیاتی سه نفره را تعیین کرد تا با گفتگو با آقای کروبی به صحت و سقم این ادعاها بپردازند.

یک دفعه ریختند به ستادهای پیگیری حوادث اخیر و دفتر آقای کروبی و همه اسناد و مدارک را بردند و نمایندگان آقایان موسوی و کروبی در این ستاد را هم بازداشت کردند.

چند روز بعدش هم اطلاعیه دادند که همه موارد ادعایی آقای کروبی از بیخ و بن غلط است.

خوب در این مواقع اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم مجبوریم به عقلمان مراجعه کنیم.

می شود آقای کروبی چنین ادعای بزرگی را همین طوری و بدون مدرک کافی بیان کرده باشد؟

می شود ایشان به یکباره اطرافیان شارلاتانی پیدا کرده باشد که آبروی او را ببرند و با مدارکی جعلی گولش بزنند؟

اگر همه مدارک کروبی جعلی بوده علت پلمپ دفتر و توقیف مدارک ایشان چه بوده؟

این سوال ها و سوال های دیگر همه نشان دهنده آن است که با اندکی تعقل نمی شود به این نتیجه عقلی رسید که اطلاعیه کمیته سه نفره قوه قضاییه کاملا صحت داشته باشد.

وقتی دعوت مکرر خدا را نمی شنوی.

وقتی فوج فوج فرشته هایی که به زمین می آیند را نمی بینی.

وقتی نسیم خنکی که در شب قدر می وزد را حس نمی کنی.

جا دارد از خودت بپرسی:

 شب قدر من ،بهتر از چند ماه است؟

شب قدر شب معنویت و توبه و بخشش است.اما این خبرهایی که از حمله به کمیته پیگیری و بازداشت پسر شهیدبهشتی و مرتضی الویری و حمله به دفتر کروبی می رسد نشان می دهد که این از خدا بی خبرها می خواهند از این فرصت معنوی در جهت اهداف پلید شیطانی شان استفاده کنند.

دعا می کنم امام زمان(عج) در پرونده ننگینشان ننگ بیشتری را امضا کند و چهره کریه شان را بیشتر به ما نشان دهد و آن گونه شود که کم صبری خدا در این زمینه مصداق پیدا کند.