سی و یک شب

این را شنیده اید که دعا می کنند گذرت به دادگاه نیافتد؟خوب،‌حتما علتی دارد.
در این یک ساله ، نامه و خاطره و مصاحبه و ... های زیادی مبنی بر اتفاقات بعضا دردناکی که در زندانها و محاکم قضایی رخ داد ،‌دیده و شنیده ایم.
حتی گاهی مواردی مطرح می شد که شبیه داستان بود و پذیرشش برای چون منی کمی سخت می نمود.
این مصاحبه آقای نیازی با هفته نامه پنجره ،‌در نوع خودش حاوی نکاتی تلخ است.تعجب کردم که چگونه اجازه چاپش را داده اند.
ایشان زمانی رییس سازمان بازرسی بوده اند و سر ماجرای سخنرانی پالیزدار برخوردی با ایشان و گروهشان می شود که شباهت هایی با داستان های امروز دارد.این نکته را در نظر بگیرید که اینها جزو زیرمجموعه قوه قضاییه بودند.از آن طرف فراموش نکنید که صحت این موارد به معنی این نیست که همه داستان های امروز واقعا رخ داده باشد بلکه پاسخی به این سوال است  که چقدر امکان چنین برخوردهایی وجود دارد؟

به طور نمونه خلاصه موضوع اصلی را برایتان از قول آقای نیازی نقل می کنم.

یک دفعه قائمی نسب نامی که مدیر کل حوزه ریاست و روابط عمومی سازمان بوده را احضار و بازداشت می کنند.آقای نیازی این برخورد را «فرآیندی کاملا غیرمتعارف و غیرقانونی (نحوه احضار، تفهیم اتهام، صدور قرار
تأمین)» می داند.آقای نیازی هم به تکاپو می افتد که ایشان را آزاد کند و به خاطر مقامی که داشته به دیدار رییس وقت قوه قضاییه می رود ولی «برخلاف مقررات قانونی به مدت 31 روز در بازداشت انفرادی نگه داشته می‎شود،
حتی اعتراض وی به قرار بازداشت نیز برخلاف مقررات جهت رسیدگی به دادگاه
ارسال نمی‎شود.»
بعد برخورد با مدیران دیگر سازمان شروع می شود و ایشان نیز در جلسه ای که برای این موضوع با مسوولان قوه قضاییه انجام داده بودند ،تهدید به عزل می شوند.
در ادامه هم«روز شنبه مورخ 1387/4/8 آقای موحدی (رییس وقت حوزه ریاست قوه قضاییه) در
تماس تلفنی اعلام کرد با توجه به این‎که نظر آیت‎الله شاهرودی این است که
شما در جای دیگری خدمت کنید، آیا شما استعفاء می‎دهید؟ که اعلام کردم
استعفاء نمی‎دهم و ترجیح می‎دهم عزل شوم. متعاقبا در همان روز با ابلاغ
کتبی رییس قوه قضاییه و بدون رعایت اصل 164 قانون اساسی، بنده عزل و به‎سمت
عضو معاون، در دیوان عالی‎کشور منصوب شدم.»
اقای نیازی هم معتقد است که این عزل ،غیر قانونی بوده ،‌چون:«صرف‎نظر از انجام چنین برخورد‎هایی که به صورت ناروا و غیرمنطقی صورت
پذیرفت، نکته قابل‎تأمل این‎ است که اساسا به موجب اصل 164 قانون اساسی:
«قاضی را نمی‎توان از مقامی که شاغل آن است بدون محاکمه و ثبوت جرم یا
تخلفی که موجب انفصال است به‎طور موقت یا دائم منفصل کرد یا بدون رضای او
محل خدمت یا سمتش را تغییر داد، مگر به اقتضای مصلحت جامعه با تصمیم رییس
قوه قضاییه، پس از مشورت با رییس دیوان عالی کشور و دادستان کل.» در این
جریان مدیران قضایی مذکور اولا هیچ‎گونه ارتباطی با جریان تحقیق و تفحص
نداشته‎اند تا چه رسد به این‎که جرم یا تخلفی برای آن‎‎ها متصور باشد تا به
اثبات رسد یا از خدمت منفصل شوند، ثانیا نه‎تنها رضایت آن‎‎ها جهت تغییر
سمت اخذ نشده بلکه اساسا حتی یک نفر از قوه قضاییه به خود زحمت نداد تا
صحبتی با آن‎‎ها داشته باشد و برای چنین اقدام قهرآمیزی علتی را اعلام یا
توضیحی به آن‎‎ها بدهد. ثالثا چنان‎چه فرض کنیم لزوم عزل این مدیران از
آن‎چنان فوریتی برخوردار بود که حتی نمی‎توانسته‎اند تا چند روز و نصب رییس
بعدی سازمان تأمل کنند و مصلحت جامعه چنین اقتضاء می‎کرده است، شایسته بود
رییس قوه به تصریح اصل قانون اساسی و قانون ذی‎ربط پس از مشورت با دادستان
کل کشور و رییس دیوان عالی کشور اقدام به این کار می‎کرد، که متأسفانه
بنابر اذعان این مقامات چنین نکرده است!»
در ادامه هم اشاره ای به برخورد عجیب دادستان وقت تهران می کند که یکی از افرادی بوده که در گزارش تحقیق و تفحص از او نام برده شده:«آقای مرتضوی حتی شخصا در نیمه شب با حضور در سلول انفرادی آقای قائمی‌نسب
در اوین برای گرفتن اعتراف‌‎های مورد نظرش، او را تحت فشار قرار داده و
تهدید کرده بود.»

می خواهم دست شما را بگیرم و به همراه خودم به شرح ماجرای سفری ببرم که یک سال است شروع شده و هنوز ادامه دارد.
در این سفر طول و دراز که برای من درسهای زیادی داشت ، به مانند تمامی سفرها، خود و مردم و نظامم را بیشتر و بهتر شناختم و البته این شناخت را کافی نمی دانم.
درسهایی که من طی این یک سال فراگرفتم ارزشی چند ساله دارد و چه بسا اگر این اتفاقات نمی افتاد ،تا دیر باز اهتمامی به فراگیری آنها نداشتم.
من ،آموختم:
1- تندروی و افراط شمشیری دو لبه است که هر چه سمت دیگرش را که رو به دیگران است تیز می کنی ، سمتی که در مقابل خودت قرار دارد تیزتر خواهد شد و روزی بر گردن خودت خواهد نشست.آنان که افراطی گری را ترویج می کنند و در برابر آن نمی ایستند ، خود،‌روزی بزرگترین قربانیان آن خواهند شد.

2- سکوت در برابر کارهای غلط آن گونه نیست که بر ارج و قرب شما بیافزاید و حاشیه امنیتی برایتان دست و پا کند.زبان در کام گرفتگان ،گاهی چون افراط گرایان به ورطه مجازات خواهند افتاد.برخی از آنانی که این روزها مورد حمله و تهمت و طعنه قرار می گیرند را جزو افراط گرایان و سکوت کنندگان دهه های قبل می دانم و روزی خواهد رسید که افراطی های امروز هم به جزایشان برسند.

3-نق زدن و در دل فحش دادن چاره کار نیست.باید به صحنه آمد.و البته از نق زدن و فحش دادن خودداری کرد.کسی نخواهد بود که حق شما را عزت مندانه به شما بدهد و دلسوزترین فرد بر شما خودتان هستید.به شرط آنکه از راه و روش درست و منطقی عدول نکنید.

4-مردم ما بسیار احساسی و سطحی نگر هستند. متاسفانه در این سالها نه تنها بر بالا بردن عقل و شعور مردم تاکید نشده که این خصیصه ها را پرورش داده اند. راه درمان این موارد مبارزه و تمسخر و حتی ترویج اطاعت بی چون و چرا نیست.هیچ اطاعتی (جز از معبود و در مسیری که او تعیین کرده) رشد نخواهد آورد ،‌بلکه هر کس که در امری دانش و بصیرت بیشتری دارد باید به جای معلم خوب بودن،‌استاد خوبی باشد.معلم ها همه چی را به دانش آموزانشان می گویند.حتی گاهی برای کاهش استرس ،سوالهای امتحان را هم با آنها کار می کنند.اما استاد خوب کسی است که سرفصلها را می گوید و دانشجویانش را به مطالعه و تحقیق و پرسش گری فرا می خواند و البته باید در حدی باشد که بتواند به پرسش هایشان جواب بدهد.

5- شک و پرسش اگر چه مامن و پناهگاه خوبی نیست ،‌اما گذرگاهی است که می تواند انسان را به قله های استوار یقین برساند.سالهای سال بود که ما را از شک می ترساندند و البته گاهی اوقات ،حق داشتند .چرا که هر پرسش و شکی نیازمند گذر است و پاسخ مناسب می خواهد که این بی سوادان را یارای پاسخ دادن نبود.

6- اگر چه انسان باید با خودش و مردم در حد عقل شان سخن بگوید ،‌اما نباید پایه ها و افق دیدش را بر همین سطحی نگری و احساسی بودن و عدم پرسش گری استوار کند. اگر کسی نیست که از شما بپرسد نباید به گونه ای رفتار کنید که توان پاسخ گویی به مخاطب فرضی تان را نداشته باشید.چرا که در این حالت دایما نگران بالا آمدن و رشد خود و اطرافیان و مردمتان هستید و شاید روزی هم همت به خرج دهید که آنان رشد نکنند!

7- قدرت چنان طعمی دارد که عقل و هوش می برد و دل را یک دله می کند.به تعبیر عماد افروغ ،‌مستی می آورد.هر چه در راه زهد و تقوا بکوشیم ،‌آنچه مانع فساد در قدرت می شود،‌نظارت و شفافیت و پاسخ گویی است.

8- و سر آخر اینکه برخوردهای ما در کل خوب نیست.بسیاری از اوقات جلوی چشممان را می بینیم.فرد گرا و خود محور شده ایم و خودمان و اندیشه مان را محور حق و حقیقت می دانیم. عصبانی و پرخاشگر و حریص به ساکت کردن دیگرانیم.باید برای یک بار هم که شده ،بنشینیم و بکاویم که چرا این گونه شده ایم.از این بحث های سطحی و مصداق های تاریخی و انگ های ریز و درشت دست برداریم.تا نیاید آن روزی که بخواهیم ،ولی نتوانیم و اجلمان رسیده باشد!

می گویند ترس برادر مرگ است.تصمیمی که مبنی بر لغو راهپیمایی شنبه گرفته شده به نظرم تصمیم معقولی است.قطعا آنچه تندروها را بیش از پیش به نگرانی خواهد انداخت ،ترس است.ترس از حضور جمعیت.
و این قطعا آنها را در تجزیه و تحلیل و اقدامات بعدی دچار تردید خواهد کرد.
حالا که مجوز راهپیمایی نمی دهند معنی اش این است که می ترسند.و قطعا خشن و بی محابا خواهند آمد.این طوری هم هزینه کمتری برای مردم خواهد داشت و هم ترسشان فایده های بسیاری دارد.

می گویند بد دفاع کردن از دفاع نکردن هم بدتر است.به خاطر آنکه گاهی نه تنها دفاع نیست بللکه امکانی برای حمله فراهم می کند.
صحبت هایی که این روزها در دفاع از رهبری زده می شود یکی از بارزترین مصادیق بد دفاع کردن است.
به طور نمونه به ماجرای خبرگانی که در آن ،‌ایشان را به رهبری انتخاب کردند نگاه کنید.
ماجراهایی که نقل می شود همه اش خاطره از امام است.در نهایت هم آقای هاشمی آمده و از قول احمد آقا چند تا خاطره دیگر نقل کرده و با «آقایانی که موافقند قیام کنند»  ماجرا را ختم کردند.
اول اینکه بنابر وصیت خود امام :«اکنون که من حاضرم ، بعض نسبتهای بی واقعیت به من داده می شود وممکن است پس
از من در حجم آن افزوده شود؛ لهذا عرض می کنم آنچه به من نسبت داده شده یا
می شود مورد تصدیق نیست ، مگر آنکه صدای من یا خط وامضای من باشد، با
تصدیق کارشناسان ؛ یا در سیمای جمهوری اسلامی چیزی گفته باشم .» که یعنی هنوز یک روز از رحلت امام نگذشته وصیت ایشان زیر پا گذاشته شد
دوم برای چه مجلس خبرگان تشکیل شده؟ برای اینکه کاندیداهای رهبری را بنابر شرطهای ذکر شده در قانون اساسی بررسی کند و به انتخاب اصلح ترین آنها دست بزند و یا اینکه نظر رهبر قبلی را در مورد رهبر بعدی کشف کند.
متاسفانه این گونه خاطره ها بیش تر از آنکه بر مقام و درجه رهبری بیافزاید موید سخنانی می شود که مخالفان و معاندان می گویند و این اصلا خوب نیست.
از طرفی در مورد خاطره هایی که چه از امام و چه از برخورد و خواب و رویای علمای دیگر در مورد رهبری نقل می کنند هم، این بد دفاع کردن موج می زند.یک جورهایی می خواهند بر خلاف آنچه امام در کتاب ولایت فقیه نوشته و ولابت فقیه را یک وظیفه دانسته ونه مقام،‌مقام عرفانی و روحانی و سمایی و وابسته به امام زمانی برای رهبری ایجاد کنند که این جزو بزرگترین خیانت ها به اصل ولایت فقیه و شخص رهبر است.و البته انکه بیش از پیش شاد خواهد شد، دشمنان واقعی هستند.

جنگ زرگری راه انداخته اند.همدیگر را تهدید می کنند و نامه به این و آن می نویسند.
البته در اینکه رییس محترم دولت میلشان به آن است که هر چه خود صلاح دیدند ،عمل کنند و برای قانون و مخالف و دیگر افراد با تجربه و استخوان خرد کرده پشیزی ارزش قایل نیستند ،‌شکی نیست.اما واقعیت آن است که از صدقه سر این بحث ها هیچ منفعتی عاید مردم نخواهد شد.نه روشنگری و دانستن حق مردم است محقق می شود.نه پولی که به باد رفته به خزانه بر می گردد و نه تبعات بی قانونی دامن کسی را خواهد گرفت.
اگر بخواهند کمی جلوتر بروند،‌رهبری معظم وارد شده و کما فی السابق،‌یک جوری ماجرا را فیصله خواهند داد که نکند چیزی به بیرون درز کند و مردم از تخلفات بسیاری که آقای لاریجانی از آن سخن رانده اند ،‌بویی ببرند.چند تا توصیه به اینکه دولت کار دستش است و باید مراعاتش را کرد هم در ضمیمه گفته خواهد شد و مردم بیچاره باید منتظر باشند تا ببینند چه آشی برایشان پخته اند و در انتخابات های بعد چگونه قرار است با رقابت های فرمایشی به صحنه بیاورندشان.

«مراجع، فوق انتقاد به مفهوم صحیح این کلمه نیستند و
معتقد بوده و هستم که هر مقام غیر معصومى که در وضع غیر قابل انتقاد قرار
گیرد ، هم براى خودش خطر است و هم براى اسلام .مانند عوام فکر نمی کنم که هر
که در طبقه مراجع قرار گرفت مورد عنایت خاص امام زمان(عج )است و مصون از
خطا و گناه و فسق است.»
( استاد مطهرى، پاسخهاى استاد بر نقدهایى به کتاب مساله
حجاب، ص71)

یکی از دوستان من در مقام تعجب از برخی سخنان رهبری، معمولا به شوخی می گوید:«فکر کنم رهبری زیاد کیهان می خواند.»
وقتی این خبر را مشاهده کرده، دیدم این رفیق ما زیاد هم بیراه نمی گوید.

در قراردادها بخشی وجود دارد به نام هزینه دیرکرد.
یعنی هر کدام از طرفین قرارداد اگر نتواند در زمان مورد توافق به تعهداتش عمل کند، لاجرم باید هزینه ای به طرف مقابل پرداخت کند.
در مباحث اجتماعی هم چنین هزینه هایی وجود دارد.اما معمولا پرداخت هزینه دیرکرد اجتماعی چندان ممکن نیست و حتی گاهی مصداق نوش دارو بعد از مرگ سهراب می شود.
آیت الله مهدوی کنی که از بزرگان و محترمان جریان اصول گرا به حساب می آید طی اظهار نظری که امروز منتشر شده ،‌گفته:«ممکن است در رقابت های انتخاباتی نامزدی به اعلام برنامه های خود پرداخته و
گذشتگاه را نقد کند اما این نباید به اینجا بینجامد که رقبا وارد زندگی
خصوصی یکدیگر شده و مثلاً یکی به آن یکی بگوید تو زنت چنان است و ...نباید مسائلی را درباره خانواده و فرزندان دیگران گفت که طرح آن بایستی در
محاکم قضایی به آنها رسیدگی شود. نباید خطای فرزند به پای پدر نوشته شود
همانگونه که خطای پدر به پای پسر نوشته نمی شود.»
اگر همه آنچه جریان حاکم در مورد انتخابات می گوید را باور کنیم؛ مثلا بپذیریم که هیچ تقلبی رخ نداده و جناح شکست خورده با برنامه ریزی قبلی به آشوب پس از انتخابات پرداخته،‌نمی توانیم از این نکته بگذریم که جمعیت شرکت کننده در راهپیمایی خاموش 25 خرداد،‌آنقدر زیاد بود که هر دو طرف ماجرا را تا مدتی در شوک نگه داشته بود.
به نظرم آن جمعیت ؛که در طول تاریخ جمهوری اسلامی بی سابقه بود و علنا در مقابل حاکمیت قرار گرفتند ،را نه تقلب به عرصه آورد و نه هماهنگی جریان س ب ز.بلکه برخوردهای غلطی که در مناظره معروف و در روز 24 خرداد در میدان ولیعصر اتفاق افتاد مهمترین عامل محرک ان حضور بی سابقه و حوادث تلخی بود که پس از آن در کشور ما افتاد و هزینه های زیادی را به همه مان تحمیل کرد.این ترس اعترافی دوستان از دستگیری به قول خودشان سران فتنه هم به همین موضوع بر می گردد.

اگر بزرگان فهمیده جریان اصول گرا و مسوولین عالی رتبه نظام ،به تعبیر خودشان سکوت را در برخی موارد جایز نمی دانستند و امر به معروف و نهی از منکرشان فراموش نمی شد و احیانا به خاطر آنکه نکند عکس العمل شان در برابر عملی به تعبیر خودشان گناه و غیر اخلاقی ،موجب کاسته شدن از ارای کاندیدای اقل الشرین شان نشود،‌ وارد صحنه می شدند و به انتقاد از عمل خلاف می پرداختند، امروز این همه هزینه نمی دانند و مجبور نبودند دم دشمنان نظام را گرم کنند.

مردم قهرمان ها را با ضد قهرمان های مقابلشان می شناسند.تا وقتی علی(ع) آب را بر سپاهیان معاویه قطع نمی کند،‌زشتی کار معاویه نمود کمتری دارد.چون  معاویه ها توجیه خواهند کرد که برای هدف والای پیروزی و حفظ نظام ،هر عملی پسندیده است.
این روزها که مدام ذکر طلحه و زبیر می شود و از میزان بودن حال فعلی افراد سخن به میان می آید،‌ سوالی در ذهن شکل می گیرد که در برابر طلحه و زبیرهای ادعایی،‌ علی (ع) و مالک و عمار چه کسانی هستند؟
در جمع معاویه و عمروعاص مزور ،‌خوارج متحجر و بدفهم و عایشه نان به نرخ پیغمبر خور،‌ طلحه و زبیر شبیه پادشاه یک چشم خواهند بود .
وقتی می شود به نقد طلحه و زبیر نشست که علی(ع) متصف به حق داشته باشی.
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست.

برخوردی که امروز با سیدحسن خمینی صورت گرفت را می توان برخوردی کاملا مغایر با تعالیم اسلام و امام دانست.البته چون منی نمی توانم بنابر جایگاهم چنین ادعایی بکنم و بنابراین از نوشته استاد عزیز حجت الاسلام سروش محلاتی کمک می گیرم.