سی و یک شب

در انتخابات خبرگان با دو طرف مواجه ایم.

یک طرف می خواهد بگوید که خبرگان خیلی مهمه و چه و چه می کنه.

طرف دیگر می خواهد به ملت القا کند که قرار نیست در خبرگان کار خاصی اتفاق بیافتد.

حالا اینکه کدامشان موفق می شوند، هفتم اسفند مشخص می شود.

پی نوشت: امیدوارم در حد همین اظهارنظر و مانور تبلیغاتی باشد و کار به جاهای باریک کشیده نشود!

جا داره همین جا از ریاست محترم سازمان صدا و سیما تشکر ویژه ای داشته باشم.

چون اگه، کار و مشغله و آلودگی و برجام و ... حواسمان را از گذشته پرت می کند، ایشان با نشان دادن عکس و فیلم های میرحسین موسوی در مناسبت های مختلف، یادمان می اندازد که یادمان نرود.

خداحافظ ای ماهی که در آن منظم تر شدیم.

خداحافظ ای ماهی که در آن یاد گرفتیم می شود جاهایی هم به خواسته هایمان «نه» بگوییم و اتفاقی نیافتد.

خداحافظ ای ماهی که به بهانه افطار و سجری دور همی ات بیشتر خانواده مان را دیدیم.

خداحافظ ای ماهی که افطازی هایت بهانه ای شد برای دیدن آنهایی که مدتها بود صدایشان را هم نشنیده بودیم.

خداحافظ ای ماهی که در شب هایت زندگی جاری بود و رستوران و کافی شاپ و سینماها باز بودند.

خداحافظ ای ماهی که به ما فهماندی می توان از شب تاریک و خواب آلود استفاده ای کرد که از روز نتوان.

خداحافظ ای اندرون از طعام خالی دار، ای ربنا...

خداحافظ ای ماهی که در در تو اراده مان قوی تر شد.و مهربانی و صبرمان بیشتر.

خداحاقظ ای ماهی که در تو آرزوهایمان به ما نزدیک تر شد.

و در یک کلام، خداحافظ ای تغییر دوست داشتنی و گاهی سخت

امیدوارم که دوباره ببینمت و بعد تو، کمی از آنچه برایم آوردی را حفظ کنم تا دیدار بعد، «یا خیر انیس و مونس»

کارن همایونفر در مورد احتمال توقیف شدن فیلم تازه بهمن فرمان آرا مطلبی را در اینستاگرامش نوشته که به طرز عجیبی وضعیت این روزهای ما را تصویر می کند:

«انتظار اگر امیدی نباشد زیاد سخت نیست اما انتظار و بلاتکلیفی اگر کورسویی امید باشد انسان را دیوانه میکند. خدا رحم کند چه کنیم از سر ناچاری.»

واقعیت اش این است که من حوادث سال 88 را می خواهم به فراموشی بسپارم. مرتب با خودم می گویم «آقا! تمام شد رفت»

به نظرم مردم هم دنبال همین کار را کردند که در انتخابات 92 آن طوری حضور یافتند.

اما یک عده دنبال زنده نگه داشتن آن روزها هستند. با ضرب و زور و مصاحبه و حماسه و دروغ.

من با همه اش می توانم کنار بیایم جز یک سویه نگری و دروغ پردازی. امیدوار بودم میر و شیخ خیلی زودتر از اینها آزاد شوند و در یک مطلبی که آماده کردم و بسیار کامل است به اشتباهات آنها بپردازم و ختم مساله را در این وبلاگ اعلام کنم.اما در این شرایط نوشتن این گونه مطالب یک جورهایی نامردی است.فقط خواستم به مناسبت سالگرد 9 دی مطلبی از سنخ حرفهایی که این روزها زده می شود بنویسم که مرور زمان حافظه مان را پاک نکند.

دو تا انتقاد درست به میر و شیخ در مورد بعد از انتخابات می شود که عین آن در مورد طرف مقابل و برخی مقامات نیز وجود دارد.

اول: اعلام پیروزی در انتخابات قبل از تایید شورای نگهبان

اینکه شام انتخابات بیایی کنفرانس مطبوعاتی بگذاری و بگویی من برنده انتخابات شدم قطعا در یک فضای انتزاعی حداقل اش عدم احترام به قانون را تداعی می کند. اما...

«مشارکت بیش‌از هشتاد درصدی مردم در پای صندوقها و رأی بیست‌وچهار میلیونی به رئیس جمهور منتخب، یک جشن واقعی است... رئیس جمهور منتخب و محترم، رئیس جمهور همه‌ی ملت ایران است و همه و از جمله رقیبان دیروز باید یکپارچه از او حمایت و به او کمک کنند   .»

«ساز و کارهای قانونی انتخابات در کشور ما اجازه‌ی تقلب نمیدهد. این را هر کسی که دست‌اندرکار مسائل انتخابات هست و از مسائل انتخابات آگاه است، تصدیق میکند؛ آن هم در حد یازده میلیون تفاوت! یک وقت اختلافِ بین دو رأی، صد هزار است، پانصد هزار است، یک میلیون است، حالا ممکن است آدم بگوید یک جوری تقلب کردند، جابه جا کردند؛ اما یازده میلیون را چه جور میشود تقلب کرد!»

دوم: برگزاری راهپیمایی و اردوکشی

از سه جهت این اقدام نادرستی است.

اول اینکه بدون مجوز باشد. که راهپیمایی یکشنبه و سه شنبه در حمایت از نامزد پیروز هم با سخنانی که آن موقع گفته شد، فرآیند قانونی صدور مجوز را طی نکرده بود.

دوم اینکه تحریک آمیز و به نوعی مانور قدرت نمایی باشد. که خس و خاشاک و ... از همان برنامه ها در آمد.

سوم موجب صدمه و در بدترین حالت کشته شدن انسانها شود.

«من از همه میخواهم به این روش خاتمه بدهند. این روش، روش درستی نیست. اگر خاتمه ندهند، آنوقت مسئولیت تبعات آن، هرج و مرج آن، به عهده‌ی آنهاست.»

همه کسانی را که مدام انتقاد می کنند که دولت حسن روحانی چه کرده است ، احاله می دهم به تیتر امروز روزنامه «وطن امروز» که زده :«هیچ!»

خبر آوردند برای ابوسعید ابوالخیر که فلانی گفته من مثل فیل هستم و اوسعید چون پشه، شیخ هم پاسخ داد که آن پشه هم تو هستی!

این «هیچ» ای که درشت روی صفحه اول زده شده، در مورد موضوعی است که سران نظام در مورد آن تصمیم گیری می کنند و همین دو سال قبل صحبت منفی کردن در مورد آن مستوجب توقیف و ... بود.

این «هیچ» معنی معکوس دارد و تا باشد از این نوع اش باشد ان شاالله.... یعنی: همه چی!

نگاهی به نتایج ورزشکاران ما طی این چند روز که از مسابقات آسیایی گذشته است بیاندازید.

اگر کل ورزشهای حاضر در این مسابقات را به دو دسته ورزشهای مبارزه ای و غیر مبارزه ای تقسیم کنیم، می بینیم که در تمامی ورزشهای مبارزه ای که تا به حال شروع شده اند، نتایج این دوره ما نسبت به نتایج چهار سال قبل(سال 88+1) نشان دهنده افول هستند.

دو نماینده کشتی مان حذف شده اند و رسیدن به 7 مدال طلا تقریبا غیرممکن می نماید. ووشو از 3 طلا به یک طلا رسی، جودو اصلا مدالی نگرفت و وزنه برداری اگر چه ورزش مبارزه ای نیست ولی یک شباهت هایی دارد که دو نقره و یک برنزمان تبدیل شد به یک نقره.

اما از آن طرف در ورزشهای غیر مبارزه ای نتایج تا بدین جا نشان دهنده پیشرفت بوده.

از شمشیر بازی و تیر و کمان که برای اولین بار مدال آوردیم، تا پاروزنی ، تیراندازی و دوچرخه سواری که رشد قابل ملاحظه ای داشتیم.

قصدم نوشتن یادداشت ورزشی نیست، بلکه می خواهم اشاره ای کنم به شرایط اجتماعی مان در سال 88+1 و امسال .

در نگاه نخست فضای آن موقع بیشتر مبارزه ای بود و ورزشهای مبارزه ای بیشتر می طلبید و امروز فضا بیشتر آرام است و جنگ و نزاع و زنده باد ، مرده بادی که نباشد، ورزشهای در این سنخ که تاکتیک محور و تمرکزی و سرعتی و ... هستند موفق تر شده اند گویا.

اما در کل هم به نظرم (که دلایل واقعی اش را هم نمی دانم) بیشتر به ورزشهای رزمی علاقه نشان دادیم و سرمایه گذاری کردیم و ... که در این دوره بازی های آسیایی داریم مشاهده می کنیم که در ورزشهای دیگر پتانسیل بیشتری می توانیم داشته باشیم.

چه اینکه این ورزش اول های کشورمان در مقاطع حساس دستمان را تو پوست گردو گذاشتند در حالی که ورزشهای دیکر مثل این دوره به آهستگی و پیوستگی جای آن ورزشها را کرفتند.

فکر نمی کنید یک بخشی از این جنگ و درگیری های اجتماعی روزمره مان بازتابی از این باشد که بقیه امورمان هم جنگ و دعوایی و مبارزه ای است.

آرامش و نوع خوشحالی اسماعیل عبادی در زمانی که دو شبکه ورزشی مان مسابقات کشتی را پوشش می دادند و دو نماینده مبارزه کشورمان به راحتی حذف شدند، می تواند راه حلی جایگزین باشد.

گاهی وقت ها می توان با تمرکز، آرامش، عدم شعارزدگی، سکوت و خیلی راه های دیکر هم به قله قهرمانی رسید. بدون لنگ کردن، زیر گرفتن و انداختن حریف به بیرون از تشک

بعضی وقت ها احساس می کنم علی مطهری هم زرنگی هایی می کند و به خاطر محبوبیتی که پیدا کرده حرفش را به صورت غیرمستقیم می زند.

نمونه آخرش همین بحث رفع حصر است که نظر ایشان در این باره کاملا مشخص است و بارها بیان شده. این جمله ای که از قول رهبری نقل کردند پاسخی است به همه کسانی که امیدوار بودند این ماجرا توسط دولت روحانی ختم به خیر شود. البته نظر من در مورد آن پاسخ بماند برای بعد ولی کاملا مشخص شد که چرا روحانی تا به حال نتوانسته اقدامی کند و ...

اگر بخواهم دستاوردهای دوم خرداد را خلاصه کنم به نام «سید محمد خاتمی» می رسم.

مردی که با همه انتقادهایم به رفتار و عمل و بی عملی اش هنوز نتوانسته ام از او متنفر شوم.

خیلی سخت است هشت سال در قدرت باشی و در نهایت عیب هایت شوند صبر زیاد، تواضع بیش از حد، سکوت دیوانه کننده ، از خودگذشتن برای کشور و ....

همه اینها صفات مثبتی است که شاید کمتر رییس دولتی در تاریخ تشکیل نظام دولتی در ایران واجد مجموع این صفات بوده باشد.

شاید کمتر رییس جمهوری باشد که مخالفان مشرب سیاسی و فکری او وقتی در موضع انصاف می نشینند ، حسن هایش را بیش از معایب اش می دانند.(مانند احمد توکلی و محسن اسماعیلی)

خیلی خوشحالم که زمان ریاست جمهوری اش را درک کردم، در دانشگاه درس خواندم و این روزها مردی را می شناسم که بیش از آنچه سیاستمدار باشد، فیلسوف بود و بیش از آنکه به قدرت بیاندیشد، به انسانیت می اندیشید.

من مستند «من روحانی هستم» را ندیدم. البته جزو برنامه ام گذاشتم که ببینم ولی در کل با ساخته شدن و پخش چنین مستندهایی هیچ مشکلی ندارم و آن را از لوازم دموکراسی می دانم و برایم واکنش رییس محترم مجلس غیرقابل توجیه است.

فقط دو تا موضوع است که شرط لازم ساخته شدن و پخش این قبیل کارهاست از دید من.

اول مسئله قانون. یعنی اگر در این قبیل آثار به کسی توهین شد و یا نسبت ناروایی زده شد آن شخص بتواند به راحتی شکایت کند و شکایت او در یک محکمه عادلانه رسیدگی شود و در صورت اثبات جرم، با خاطیان بنا بر قانون (که نمونه خیلی ساده اش را در توقیف روزنامه و فیلم و کتاب به وفور می بینیم) برخورد قضایی شود.

دوم هم وجود امکان ساخت و پخش چنین آثاری برای تمامی افراد جامعه. یعنی هر ارگان و نهاد و NGO  و ... که خواست بتواند برای تمامی مسئولین گذشته و حال جمهوری اسلامی مستند «من ... هستم» بسازد و بتواند آن را در دانشگاه ها و سایر مراکز دیگر با توجه به ملاحظات صرفا قانونی پخش کند. اما اگر قرار باشد این امکان خاص تنها دست برخی وابستگان به نهادهای خاص باشد و عمله و اکره دانشجویی و ... شان هم بتوانند به راحتی آن را پخش کنند و این امکان را هیچ جریان و گروه دیگری نداشته باشد و بعدش هم اگر ممانعتی شد فریاد وادموکراسیا سر بدهند، به نظرم نشدنی است.

یک عده دست و پای دیگران را بسته اند و توی اتاق زندانی شان کرده اند و بعد می خواهند مسابقه دو دموکراسی برگزار کنند. نمی شود که!