سی و یک شب

شوره زارم، کویرم، هبوط ام

مثل فردای توفان لوط ام

میوه هایم همه خشک و گس شد

همدم طعم کاج و بلوط ام

نقش واری از آلام خویش ام

حبس در میله های خطوط ام

آرزوهای وارونه دارم

در بلندی به فکر سقوط ام

عطر من بوی کافور دارد

سنگ بگذار روی حنوط ام

شعر گفتن دوای دلم نیست

قافیه باختم، در حبوط ام

خوب خوابیده ای، چشمهایت، قهر کردند با انتظارم

آنقدر منتظر می نشینم، تا به چشم ات بیافتد گذارم

من نشانی آن چشم ها را، یک به یک از مژه ها بپرسم

پای دلواپسی ها نشستن، هست کار همه روزگارم

از حوالی لب ها گذر کرد، خواهش بوسه ای جاودانه

از تمام سکوت ام هویداست، حرف هایی که من با تو دارم

طاق ابرو به بالا میانداز، کار امروز، فردا میانداز

نام من را ز دل جا میانداز، آستان بوس آن کردگارم

موج تا موج آن گیسوان را، پیچ تا پیج آن ابروان را

واو تا واو لبها، دهان را، روی الواح دل می نگارم

خاک بودم درونم نشستی، آب گشتی و پیرایه شستی

دانه دانه وجودم جوان شد، سر بر آوردم، امیدوارم

فاصله آنقدر زیاد بود

که ثانیه ها در امتداد نصف النهار نگاه تو دویدند

و در حوالی خط استوا

 که نگاهم در نگاهت قفل شد

عقربه ها ذوب شدند و...

زمان از یادم رفت

می خوام قربون بشم اما، نمونده عید قربونی

هزار تا حرف دارم باهات، همونایی که می دونی

بگم تکراریه اما، نگم توی دلم مونده

یه راهی پیش پام بگذار، نمونم توی حیرونی

***

خودت خواستی بیام اینجا، حودت گفتی که می آیی

حالا زیرش نزن این بار، حواسم هست که اینجایی

تموم قصه ام اینه، خلاصه، ساده و کوتاه

منم اونی که بد کردم[1]، تو هم اونی که آقایی[2]

***

ببخشید این همه مدت ،قرارام شد سر کاری

یه چیزی تو دلم می گه، هوامو هر دفه داری

منو دست کسی نسپار، اونا ناقص منو می خوان[3]

فقط بین همه مردم، تو خوب و بد، خریداری

بعد نوشت: ترانه هنوز تموم نشده، دیدم موعدش می گذره، شاید کامل اش را سال بعد همین جا بذارم!

[1]  انا الذی اسات

[2] انت الذی مننت

[3] و الا غیرک فلا تکلنی الهی الی من تکلنی الی قریب فیقطعنی ام الی بعید فیتجهمنی