هر فیلم و سناریویی می خواهد پیامی را به مخاطب منتقل کند.
بسته به هنر سازندگانش دارد.با درج نکردن اسامی عوامل پشت صحنه نمی شود به مخاطب القا کرد که فیلم سعی در تصویر حقیقت داشته.با کات زدن و قطعه قطعه کردن هم.
وقتی ذهن مخاطب پر است از دادگاه هایی که وکیل مدافع و هیات منصفه و دادگاه مخصوص افراد خاص(مثلا روحانی)و دادخواست متقن و حقوقی دادستان دارند،حتی در کشورهایی که متهم به نقض حقوق شهروندی شان می کنیم،پس نمی شود با کارگردان و عواملی چنین مبتدی و احیانا تنبل،پیامی که قصد داشتیم را به ذهن مخاطب بیاندازیم.
فقط می شود چنین اثری را در حد فیلم فارسی های فردین و ملک مطیعی و یا سریال های نود شبی طنز تلویزیون دانست که قرار است با هزینه مادی کم و هزینه های اعتباری زیاد،مخاطبین خاص خودش را سرگرم کرده و لبخندی بر لبشان بیاندازد.
برای آنکه به چنین ژانری وفادار باشیم هم پیشنهاد می شود در انتهای هر قسمت به سان مهران مدیری در مرد هزار چهره ،سعید مرتضوی ظاهر شود و با همان لحن خاص بگوید:
بعععله!
پی نوشت:
فیلم اعتراف گیری به روش مهران مدیری
