در مورد توافق هسته ای اخیر سه نوع نگاه وجود دارد:
الف: نگاه بدبینانه
اگر به بندهای قرارداد اخیر نگاهی بیاندازیم و وضع دیروز و فردایمان را بی خیال شویم و تنها در حال و قرارداد قرار بگیریم، آنچه داده ایم و متعهد شده ایم ، در برابر آنچه به دست آورده ایم حقیقتا ناچیز است.
ما متعهد شده ایم که غنی سازی بالای 20 درصدمان را کاملا متوقف کنیم و به تعبیری به حالت تعلیق دربیاوریم و حتی اورانیوم بالای 20 درصدمان را هم رقیق کنیم.در مقابل بخشی از پول نفت مان را که فروخته ایم ، لطف کنند و بهمان بدهند و منت بگذارند اجازه دهند فروش نفت مان از این کمتر نشود و برخی تحریم های ظالمانه را به حالت تعلیق دربیاورند. همه تعهدات طرف مقابل بر اساس برخی اخبار غیررسمی، حداکثر یک پنجم تحریم های فعلی را به حالت تعلیق در می آورد. یعنی همان در غلتان دادن و آب نبات گرفتن. همچنین قرار است در مراحل بعدی چه چیزی بدهیم تا بقیه تحریم ها را رفع کنیم و آیا امتیازهای باقیمانده طرفین متناسب است؟
ب: نگاه خوش بینانه انفعالی
همین که ترمزی گرفته شد و وضع فعلی مان بدتر نشد و سراشیبی کمی شیب اش کند شد، کافی است. بخشی از پول ها هم آزاد می شود و کسری بودجه تا حدی حل و ارز به بازار سرازیر و تورم رکودی فعلی و بار روانی بازار فروکش می کند و تا 6 ماه دیگر یک خاکی به سرمان می کنیم.
ج: نگاه خوش بینانه فعال
اتفاقی که در این 6 سال اخیر افتاد این بود که ابتدا جا انداختند ایران مشکوک است، سپس پرونده را به شورای امنیت بردند و تحریم های جهانی و یک طرفه وضع کردند و در نهایت اثرات سوء تحریم بر روی خودشان و شرکایشان را تا حدودی رفع کردند.در حقیقت بیش و پیش از تحریم فیزیکی، ما دچار تحریم روانی شدیم.
الان به جز در داخل کشور و برخی ملت های دوست، در عرصه افکار جهانی، تحریم ایران کار ظالمانه ای نیست چرا که ایران در حال فعالیت های مخفی و خطرناکی است که امنیت منطقه و جهان را تهدید می کند.در ضمن عمده دولت های حتی همسایه ایران نه تنها با این تحریم ها مخالف نبودند که برخی چون عربستان ، عراق و ... حتی به دنبال جایگزین کردن خودشان به جای امور تحریم شده ایران رفتند.
بنابراین اولین کار ما رفع تحریم روانی بود که چاره ای جز امتیاز بیشتر دادن نبود و سپس ترک برداشتن تز تحریم یک جانبه و بدون منطق. ما می خواهیم به دنیا بگوییم که فعالیت ما خطرناک نیست و به کسی آسیب نمی رساند و آنچه تا به امروز بر علیه ما وضع شده، ظالمانه بوده است.
در این نگاه توافق فعلی تنها یک حرکت ابتدایی است و تازه دیپلماسی فعال منطقه ای و جهانی شروع می شود تا ایران را از یک کشور منزوی و غریبه به کشوری دوست و صاحب نفوذ تبدیل کند که کسی نتواند آن را تحریم کند و از حقوق اولیه اش محروم سازد.
