سی و یک شب

اصطلاح «نزاع قدرت» از آن واژگانی است که برای من اصلا غریبه نیست.
زمانی که می خواستم به دوره دبیرستان وارد بشوم مدارس خوب بسیاری
بودند که همه تکه تکه شده بودند.فلان معلم و مشاور و ... خوب با مدرسه به هم زده
بود و اعوان و انصارش به جای دیگری کوچ کرده بودند.مدرسه ای که من در آن درس خواندم
، ما دوره آخرش بودیم و از هم پاشید.بعدها در دانشگاه اساتیدی را می دیدم که خانه
به دوش شده بودند و ناگفته پیداست که در عالم سیاست ما هم این جور اتفاق ها دیگر
رنگ اتفاق ندارد و تبدیل به عادتی حسنه شده است.
اگر به ظاهر ماجرا نگاه کنیم ما نتوانستیم برای اهداف خوب و آرمان های
متعالی مان با هم همکاری و همدلی کنیم، کاری که در کشورهای توسعه یافته بسیار راحت
تر از عهده اش بر می آیند.
اما اگر بخواهیم کمی تلخ تر به این مساله نگاه کنیم شاید در پس این
ظاهر خوب و عوام فریبانه افرادی را ببینیم که فقط التزام عملی و زیاکارانه ای به انجام
تکالیف و کسب رضایت الهی و خدمت به خلق دارند ،‌و در باطن شان مشغول کارهای
ناخوشایندی مانند خیانت و بدگویی و زیر آب زنی هستند.
ما «خود» واقعی مان را در پس «خود»های آرمانی و بزک کرده مان پنهان
کرده ایم و هنوز که هنوز است «پز» اش را می دهیم و نمی خواهیم واقع بین باشیم.

استاد سروش محلاتی بعد از مساله دروغ به واکاوی علت باب شدن تهمت در جامعه پرداخته اند.
روایتی از رسول اکرم اسلام وجود دارد که فرموده اند در برابر اهل بدعت :«باهتوهم
کیلایطعموا فی الفساد فی الاسلام و یحذّرهم الناس»
که تا قرن دوازدهم هجری معنی کلمه باهتوهم را مبهوت ساختن و به گونه ای سخن گفتن و استدلال کردن دانسته اند که طرف مقابل دیگر توان پاسخ نداشته باشد.
اما از آن پس و در ابتدا یک گزینه دیگر را هم به عنوان فرض در کنار اولی گرفته اند که معنی اش تهمت زدن و از حیز انتفاع ساقط کردن است.
یعنی مثلا بگویید طرف اهل زنا و حرام خواری و ...است.(یادم می آید یکی گفته بود معترضان به وضع موجود اکثرشان کشکلات اخلاقی دارند)
که این روزها برخی فقط به همین معنی استناد می کنند
بعد هم نتیجه ای که شهید مطهری به آن اشاره کرده این است که وقتی این باب باز شود بلافاصله یه فردی نسبت بدعت گذاری می دهند و بسم ا...
کافی است نگاهی به فضای رسانه ای بیاندازید و موج خبرهای گفته می شود و شنیده می شود و جاسوسی و پول گرفتن و دعوا و اختلاف و حتی خیانت و بی دینی و دیگر نسبت ها را به مخالفان ببینید.
به طور نمونه این گفته یکی از خطیبان جمعه:
«جنگ
سایبری را جدی بگیرید. با وبلاگ طنز، علمی یا ادبی و یا هک کردن، با هر
وسیله ای که میتوانید به جنگ بروید. هر چه هست الان جنگ است.مسئله جنگ ما
در فضای مجازی به این حد رسیده است که هر کس دستش می رسد با هر وسیله ای که
می تواند متوسل بشود. این را بدانید که مسلم است همانطور که در جنگ برخی
اوقات خلاف شرع ها جایز می شود در جنگ سایبری هم خلاف شرع ها جایز می
شود. یعنی الان شرایطی است که شما با هرچه که به دستتان می رسد بزنید.
ملاحظه هیچ طرف را هم نکنید چون شما نزنید دشمن شما را میزند.»(30/4/89)آیا
لازمة این نظر آن نیست که :
اولا: چون این جنگ محدود به فضای
سایبری نیست و همه میدان های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را در برگرفته، پس در
همه حوزه ها در برابر مخالفان می توان از شیوه های خلاف شرع استفاده کرد؟
ثانیا: چون گوینده این نظر، عادل و متشرّع است و در این میدان نبرد حضور دارد، پس
بر حسب وظیفه برای تخطئه آنهایی که دشمن می داند، از شیوه های خلاف شرع
حتّی در خطبه های جمعه استفاده می کند؟

این جملات آقای جوادی را که دیدم دلم قرص شد.بیشتر یقین پیدا کردم که این راهی که برای تعالی و رشد عقلانیت مردم در پیش گرفته ایم نه تنها پسندیده است که در راه انتظارمان برای ظهور هم قرار می گیرد.
«برای چنین ظهوری و ظهور چنین ذخیره ای چندین شرط لازم است که قسمت مهم
آنها شرائط تحصیلی است،‌ نه حصولی. یعنی امت اسلامی باید آن شرائط فرهنگی
را تحصیل کنند. نباید منتظر بود که آن شرائط خود به خود حاصل بشود تا وجود
مبارک ولی عصر أرواحنا فداه ظهور کند؛ معنای «انتظار» تحصیل شرائط حضور و
ظهور اوست. امتی منتظر مهدی موجود موعود سلام الله علیه است که شرایط ظهورش
را فراهم بکند، و گرنه منتظر نخواهد بود!

اوّلین شرط، رشد فرهنگی امت اسلامی است؛ زیرا امام که معارف الهی را
عرضه می‌کند، وقتی جامعه از رشد فرهنگی والائی برخوردار باشد، بهتر
می‌فهمد، و بهتر دفاع می‌کند. نه خود گرفتار جهل و تجاهل خواهد شد، نه
اجازه می‌دهد دیگران از جهل و تجاهل عوام یا عوام زده سوء استفاده کنند؛
این اوّلین وظیفه است. و دوّمین وظیفه شهامت و شجاعت است در اجرای مَنویات
پیامبر گرامی اسلام علیه و علی آله آلاف التحیّه و الثناء، که در حقیقت
احکام و حِکَم الهی است. این دو اصل را به عنوان بهترین شرایط انتظار و
تحصیل چنین شرایط، اسلام برای ما مقرر کرده است.»

راستش را به ما نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند.

گفتند: تو که بیایى خون به پا مى?کنى،جوى خون به راه مى?اندازى و از
کشته پشته مى?سازى و ما را از ظهور تو ترساندند.

درست مثل اینکه حادثه?اى به شیرینى تولد را کتمان کنند و تنها از درد
زادن بگویند.

ما از همان کودکى، تو را دوست داشتیم. با همه فطرتمان به تو عشق
مى?ورزیدیم و با همه وجودمان بى?تاب آمدنت?بودیم.

عشق تو با سرشت ما عجین شده بود و آمدنت ، طبیعى?ترین و شیرین?ترین
نیازمان بود.

اما ... اما کسى به ما نگفت که چه گلستانى مى?شود جهان ، وقتى که تو
بیایى.

همه، پیش ازآنکه نگاه?مهرگستر و دستهاى?عاطفه تو را توصیف کنند، شمشیر
تو را نشانمان دادند.

(بخشی از یادداشت سیدمهدی شجاعی به مناسبت نیمه شعبان)

پی نوشت: منو یاد شعر بچه بودم فکر می کردم خدای قیصر امین پور انداخت.