سی و یک شب

اصطلاح «نزاع قدرت» از آن واژگانی است که برای من اصلا غریبه نیست.
زمانی که می خواستم به دوره دبیرستان وارد بشوم مدارس خوب بسیاری
بودند که همه تکه تکه شده بودند.فلان معلم و مشاور و ... خوب با مدرسه به هم زده
بود و اعوان و انصارش به جای دیگری کوچ کرده بودند.مدرسه ای که من در آن درس خواندم
، ما دوره آخرش بودیم و از هم پاشید.بعدها در دانشگاه اساتیدی را می دیدم که خانه
به دوش شده بودند و ناگفته پیداست که در عالم سیاست ما هم این جور اتفاق ها دیگر
رنگ اتفاق ندارد و تبدیل به عادتی حسنه شده است.
اگر به ظاهر ماجرا نگاه کنیم ما نتوانستیم برای اهداف خوب و آرمان های
متعالی مان با هم همکاری و همدلی کنیم، کاری که در کشورهای توسعه یافته بسیار راحت
تر از عهده اش بر می آیند.
اما اگر بخواهیم کمی تلخ تر به این مساله نگاه کنیم شاید در پس این
ظاهر خوب و عوام فریبانه افرادی را ببینیم که فقط التزام عملی و زیاکارانه ای به انجام
تکالیف و کسب رضایت الهی و خدمت به خلق دارند ،‌و در باطن شان مشغول کارهای
ناخوشایندی مانند خیانت و بدگویی و زیر آب زنی هستند.
ما «خود» واقعی مان را در پس «خود»های آرمانی و بزک کرده مان پنهان
کرده ایم و هنوز که هنوز است «پز» اش را می دهیم و نمی خواهیم واقع بین باشیم.