سی و یک شب

امروز یکی از نمایندگان مجلس مردم را به تحمل سختی هدفمندی یارانه ها دعوت کرده اند.توقع بسیار زیادی است چون تا به امروز متاسفانه آن چنان که باید علت این کار و چرایی انتخاب این روش برای مردم باز نشده است.

مردم تا زمانی که به درستی از مفید به شخص بودن این روش اطمینان پیدا نکنند بعید است که در برابرش کوتاه بیایند.

البته تلاش هایی می شود که با امنیتی کردن فضا اجازه عکس العمل طبیعی را ندهند و در نطفه خفه اش کنند.جمعی را هم می خواهند با پول دادن و حس توجه و ترحم بخرند!

ای کاش به جای این تیزهوشی ها، با مردم خودمان صادق باشیم و به جای زدن سوزن های متوالی به انها، اولین سوزن را به خودمان بزنیم.

این دو جمله را باهم مقایسه کنید.شاید نتیجه هر دو یکی باشد اما تفاوت بسیاری دارند.

جمله اول:«برخی از علمای اسلام نیز معتقدند که «کوروش» همان ذوالقرنین است ولی اگر ذوالقرنین باشد با کوروشی که شما معرفی می کنید همخوانی ندارد و اساسا با روش و منش شما مغایرت دارد ولی اگر کوروش، ذوالقرنین نباشد، پادشاهی نظیر آغامحمدخان و سایر پادشاهان ستمگر است که جشن گرفتن برای او اهانت به مردم مظلوم خواهد بود» +

جمله دوم: کوروش و برخی شاهان دیگر مثل شاه‌ عباس در راس زمانی خود خدماتی داشته و نقاط منفی هم داشتند؛ اما مقصود شما از این برجستگی‌ها چیست؟ +

جمله اول فارغ از گوینده اش تفکری صفر و صدی را نمایش می دهد و کوروش را یاذوالقرنین می داند و یا پادشاهی ظالم و ستمگر ،اما در تفکر دوم ضمن پذیرش اقدامات مثبت او ،از علت بزرگنمایی ها می پرسد.

اگر ما بتوانیم لحن ادبیات مورد پذیرش جامعه را به سمت جمله دوم ببریم ،کار بسیار بزرگی انجام داده ایم.

این طبیعی است که در کشور ما مجلس در راس امور نیست.نمایندگان ابتدا از فیلتر شورای نگهبانی رد می شوند که دبیرش پیشنهاد می دهد نمره ریاضی یک دانشجو را به خاطر بدحجابی F دهند، تا تادیب شود.این مجلس حتی نمی تواند قانونی تصویب کند که نمایندگان فیلتر شده و 5 درصدی اش به ان روی خوش نشان دادند.چون ممکن است جلوی درش عربده کشی شود و کار به جایی برسد که فردا قانون قبلی را لغو کند.
این مجلس نمی تواند به قانونی که تصویب کرده جامه عمل بپوشاند ،‌نمی تواند مطابق قانون به وزیری که از دید او صلاحیت ندارد رای ندهد،‌نمی تواند بر اساس قانون اساسی از رییس جمهور سوال کند، ‌نمی تواند در مورد یک تعطیلی تصمیم بگیرد و...
کار این مجلس فقط بیانیه دادن است.تقدیر و تشکر از سخنان گهربار و اقدام شجاعانه و سمبولیک.
کاری که سازمان تبلیغات هم می تواند از عهده اش بر بیاید و پیشنهاد می کنم برای صرفه جویی ،مجلس را به زیر مجموعه این سازمان تقلیل دهند.
ساختمان سفید هرم گونه اش را هم به سازمان میراث فرهنگی بدهند تا مردم به عنوان موزه سری به آن بزنند و فراموش نکنند گذشته تاریخی شان را ،که زمانی در کشور ما مجلس در راس امور بود.
بعدنوشت:البته با اینکه حرف راستی گفته شده ولی به نیت گوینده اش چندان خوش بین نیستم و یحتمل می خواهد دوباره حواس ها را به جایی پرت کند. پس این یادداشت را تنها در همین ظرف بنگرید و مراقب حواستان باشید.

بارها شنیده ایم که دولت نهم و دهم را در امر دیپلماسی شجاع و عزت مند نامیده اند.بد نیست نگاهی به یکی از اقدامات شجاعانه ای بیاندازیم که از افق دولت ،فراتر رفته و کل نظام را در بر گرفت.
جامعه آماده فرارسیدن عید سعید فطر،‌طبق معمول این دولت، با شوکی خبری مواجه شد.مدیر کل مطبوعات و خبرگزاری های داخلی وزارت ارشاد از ازادی یکی از سه تبعه آمریکایی دستگیر شده به جرم جاسوسی ،در روز عید فطر خبر داد.جدای از عدم وجود ربط منطقی بین وظیفه این مسئول و اعلام این خبر ،‌مواردی چون مراسم با حضور معاون اول رییس جمهور هم مطرح شد که بر تعجب افکار عمومی افزود و منجر به اعتراضاتی شد.
اما هنوز یک روز از انعکاس این خبر نگذشته بود که دادستان تهران به صراحت ،‌این آزادی را منتفی دانست.+
و البته در کمتر از یک روز ،‌دادستان از آن جمله قطعی قبلی کوتاه آمد و این آزادی را مشروط به اتمام مراحل رسیدگی قضایی دانست.و تاکید کرد که در صورت آزادی ،‌خبر آن باید از طریق قوه قضاییه اعلام شود نه وزارت ارشاد.+
با گذشت کمتر از نیم روز از سخنان قبلی دادستان ،‌سایت های خبری از قول وی تیتر زدند که «سارا شورد آزاد می شود»و البته هر گونه مبادله سیاسی و کوتاه آمدنی تکذیب شد و شرط وثیقه 500 میلیونی برای آزادی زن آمریکایی در نظر گرفته شد.+
دولت آمریکا در واکنش به این خبر اعلام کرد که امیدوار است سه فرزند بی گناه آنان آزاد شوند.+
اما واکنش خانواده تبعه آمریکایی و دولت آمریکا در مورد مبلغ وثیقه نیز جالب بود.
ابتدا خانواده سارا شورد اعلام کرد که توان پرداخت این وثیقه را ندارد + و در ادامه دولت آمریکا اعلام کرد که حاضر نیست این وثیقه 500 هزار دلاری را بپردازد.+
هنوز ساعاتی از این ادعاها نگذشته بود که با موافقت دادستان تهران ،تبعه آمریکایی متهم به جاسوسی که یک سال در کشور ما زندانی بود،‌ بدون تودیع وثیقه آزاد شد.+
البته ممکن است الان که این ها را می نویسم ،دوباره خبر دیگری منتشر شود.اگر چه در کل قضیه تفاوتی نخواهد داشت و این بار کلماتی چون عزت و شجاعت و ... هستند که پس از استهلاک شعاری ،‌به موزه کلمات از معنی افتاده خواهند پیوست.

قرآن سوزی اخیر،‌از آن دست حوادث جاهلانه و اشتباهی بود که هر کس از ظن خود،‌به محکوم کردن و برائت جستن از آن پرداخت.
اما در این دریای انتقادات و پرسش گری ها،‌برخی استدلالات در نوع خود جالب توجه بود.
به طور نمونه استدلالی که در رسانه های رسمی ما مطرح شد آن بود که چون این اقدام در ملا عام و با زمینه قبلی صورت گرفته،‌ در نتیجه دولتمردان آمریکایی با وجود انتقاد زبانی از آن ،‌به دلیل انکه جلوی این اتفاق را نگرفته اند و یا با مسببان آن برخورد قاطع و سریع انجام ندادند،‌مسبب این اقدام بوده و یا در آن شریک هستند.
به درستی یا غلطی این شیوه استدلال کاری ندارم،‌که حوصله ای بسیار بیشتر از یک متن وبلاگی می طلبد،‌بلکه سوالم از مروجان این نوع نگاه آن است که ایا تمامی دولت های دنیا در صورتی که چنین اتفاقی در کشورشان بیافتد ،‌و آنها اقدام مقتضی انجام ندهند،‌مسئول این نوع وقایع هستند و باید در برابر آن پاسخ گو باشند،‌یا اینکه برخی کشورها استثنا هستند و می توانند این کارها را به عناصر خودسر نسبت دهند و یا در گذر زمان به فراموشی بسپارند؟
آیا اتامرون الناس بالبر و تنسون انفسکم؟

خدایا
به مسئولان دلسوزی که برای سیل پاکستان بغض می کنند و برای کوهنورد آمریکایی دل می سوزانند و رافت به خرج می دهند،‌یادآور شو که زندانیان بسیاری در زندان های کشور زندانی اند که شاید خطایشان از آن کوهنورد و سیل زده پاکستانی کمتر باشد و مهمتر از آن ، هم وطن آنانند.
اللهم فک کل اسیر

وقتی مهمانی تمام می شود،‌با آواری از سوال های پاسخ نگرفته رها می شوی
که آیا دوباره به این مهمانی دعوت خواهم شد؟
آیا با این وضع ندار من،‌کسی مرا دعوت خواهد کرد؟
آیا ره توشه این مهمانی کفاف بقیه سالم را می دهد؟
و
آیا من مهمان خوبی بودم؟
خداحافظ ای ماهی که در تو آرزوهایمان به ما نردیک شد.

آخر ابوحمزه یه دعایی امام سجاد می کند:«واجعل ثواب مجلسی و ثواب منطقی و ثواب دعائی رضاک»
بعضی وقت ها از خودم می پرسم که چقدر مجالس و گفتار ما درست است .حالا برسد به اینکه پاداشی هم داشته باشد و برای رضای او باشد.

عصر ایرانی ها کار جالبی انجام دادند.و در مورد تعدادی از پرونده های به حال خود رها شده سوال کرده اند.
راستی ماجراهای :
دزدی مجسمه ها ؟
خیابان فاطمی و ان حرف و حدیث ها؟
شهرام امیری؟
یک میلیارد و پنجاه میلیارد اهدایی آمریکا؟
بررسی مدارک تحصیلی همه مسوولان؟
حمله به کوی دانشگاه؟
و ...
چی شد؟

این روزها که متاسفانه همه به دنبال شناسایی طلحه و زبیر و معاویه و عمروعاص رفته اند،‌و احیانا خود را مصداق عینی علوی منشی می دانند ،‌بد نیست نگاهی به روش علوی در برخورد با زندانیان بیاندازیم،‌تا برای اهل بصیرت مقدمه ای برای تامل باشد.اصل مطلب را اینجا ببینید.

حقوق زندانیان

حضرت دستور می‌داد که با
تعهد اولیاء زندانیان، آن‌ها را روزهای جمعه آزاد کنند تا در مراسم نماز
جمعه حاضر شوند.(جامع احادیث الشیعه، ج6، ص68) حضرت در نامه به رفاعه
درباره‌ی ابن هرمه که زندانی بود، نوشتند که هر کس برای او خوردنی یا
پوشیدنی یا لوازم دیگر می‌آورد، در اختیار او بگذار(دعائم الاسلام، ج2،
ص532)، حبس‌های موقّت بیش از یک هفته به طول نمی‌انجامید و در پایان
هفته، اگر فردی استحقاق اجرای حد داشت، حد درباره‌ی او اجرا می‌شد، و الا
آزاد می‌شد(مستدرک، ج18، ص36)

 زندانی متهمّان

یکی از تفاوت‌های زندان امیر المؤمنین با زندان‌های
دیگر این است که در این زندان" مجرمان"، کیفر و عقوبت خود را تحمّل
می‌کنند، یعنی کسانی که جرمشان به اثبات رسیده است، ولی حضرت اجازه‌ی
زندانی کردن "افراد متهم" را نمی‌داد. تنها استثنائی که در این باره وجود
داشت، فردی است که متهم به جنایت آدم کشی و قتل باشد، که او را تا روشن شدن
مسأله، حبس می‌کنند، دستور حضرت این بود که: لاحبس فی تهمة الّا فی دم(مستدرک،
ج17، ص403) و چون زندانی بودن نوعی کیفر و مجازات است لذا تا جرمی به
اثبات نرسیده باشد، نمی‌توان کسی را مجازات کرد، تعبیر فقها، مانند شیخ
طوسی این است: ان الحبس عذاب.(مبسوط، ج8، ص91)

 زندانیان سیاسی
در
دولت علوی، زندانی سیاسی، دیده نمی‌شود، این بدان معنا نیست که در حکومت
حضرت، کسی مرتکب جرم سیاسی علیه حکومت نمی‌شد، بلکه به عکس، در آن دوره به
دلیل فتنه خوارج، شورش طلحه و زبیر، و شرارت‌های معاویه، اوضاع جامعه از
نظر سیاسی بسیار ملتهب بود، به خصوص که چون خوارج و اصحاب جمل، از میان
یاران حضرت انشعاب پیدا کردند و با تبلیغات گمراه‌کننده‌ی ضدِ حضرت، عضو
گیری می‌کردند، ارتکاب جرائم علیه حکومت فراوان اتفاق می‌افتاد، این
گروه‌ها، پس از شورش مسلحانه، با مقابله‌ی حضرت و جنگ رو به رو شدند، ولی
قبل از آن، زندانی نداشتند در حالی که برخی از آن‌ها به حضرت دشنام
می‌دادند، برخی دیگر به نشر اکاذیب و تشویش اذهان می‌پرداختند، برخی هم
تجمعات علیه حکومت تشکیل می‌دادند و....
شگفت آور است که در آن شرائط
حادّ امنیتی و سیاسی، حتی نام "چند نفر" که زندانی شده باشند، دیده
نمی‌شود! در حالی که مخالفان، افراد سرشناسی بودند و حبس آن‌ها در تاریخ
ثبت می‌شد، و شگفت آورتر آنکه در همان اوضاع، افراد متعددی از مسئولان
دولتی به دلیل تخلفات خود، در زندان بودند!
کثیر حضرمی، می‌گوید در
مسجد کوفه، گروهی علیه امیرالمؤمنین صحبت می‌کردند و یکی از آن‌ها قسم خورد
که حضرت را خواهد کشت، من او را گرفتم وخدمت حضرت آوردم، حضرت فرمود:
آزادش کن! توقع‌داری که قبل از اقدام به قتل، او را بکشم! گفتم: به شما
اهانت می‌کرد! فرمود: تو هم به او اهانت کن یا رهایش کن.(مبسوط سرخسی،
ج10، ص125)
حکومت‌ها معمولاً، مخالفان را پیش از اقدام علیه حکومت
دستگیر می‌کنند، تا فرصت اقدامات ضد حکومتی را از آنان بگیرند، ولی
امیرالمؤمنین شیوه‌ی دیگری داشت، مثلاً خرّیت بن راشد، سر به عصیان برداشت و
خروج کرد، برخی اصحاب اصرار داشتند که حضرت او را دستگیر کند و حتی در این
باره به حضرت اعتراض کردند، ولی پاسخ حضرت این بود که تا جنایتی اتفاق
نیفتاده نمی‌توان کسی را زندانی کرد، و الّا باید زندان را از متهمان پر
کنیم: انا لو فعلنا هذا لکل من نتهمّه من الناس ملأنا السجون منهم (الغارات،
ج1، ص335)
سیره‌ی امیرالمؤمنین چنان بود که در جریان جنگ جمل، اسیران
را به پشت میدان جنگ فرستاد و آن‌ها را که دست به شورش مسلحانه زده بودند،
زندانی کرد، ولی با پایان جنگ، آن‌ها را آزاد کرد، لذا فقها درباره‌ی همین
مجرمان هم فتوی داده‌اند که زندانی شدن آن‌ها در مدّت جنگ و برای آن است
که به دشمن نپیوندند، ولی پس از آن آزاد می‌شوند.(شهید، الدروس، ج2،
ص43)

 
شکنجه برای گرفتن اعتراف
در زندان امیرالمؤمنین، شکنجه وجود نداشت
به این معنی که زندانی برای اقرار کردن تحت فشار قرار نمی‌گرفت و حضرت
دستور داده بود اگر کوچک‌ترین تهدیدی نسبت به افراد زندانی وجود داشته
باشد، اعترافات آن‌ها قابل استناد نبوده، و نمی‌توان آن‌ها را مجازات کرد،
دستور حضرت چنین بود "من أقرّ عند تجرید او تخویف او حبس او تهدیدفلا حد
علیه"(کافی، ج7، ص260) در فرمانی حضرت اقرار در 4 مورد را بی‌اثر
شمردند: "اقرار کسی که لباس از تنش برون می‌آورند و به او اهانت
می‌کنند، اقرار کسی که در حال ترساندن اعتراف می‌کند، اقرار کسی که در
زندان محبوس است، اقرار کسی که تهدید شده است". دستور دیگری نیز از
حضرت وجود دارد که فرمودند اگر فرد متهم به سرقت در اثر ترساندن از کتک،
ویا در بند کشیده شدن و یا زندانی کردن، و یا شدت عمل، اقرار کند، دستش
قطع نمی‌شود، مگر آنکه بدون زور و فشار اقرار کند. (الوافی، ج15، ص412)