سی و یک شب

پدرم که اهل فوتبال است،مدام می آید و خبر می دهد. که :«تیم ملی یکی خورد»،«یکی زد».
و من تو گویی هیچ حسی نسبت به این تیم ندارم.چند وقتی است که اینگونه شدم.
به راستی،مگر این تیم ملی ماست؟
من در همین شک دارم.تا به حال هر چه بازی افتضاح بود،هر چه نابلدی و بی تاکتیکی بود را تحمل می کردیم.فوتبال تیم ملی را بر فینال جام جهانی ترجیح می دادیم. چون این تیم را از خودمان می دانستیم.
اما امروزه تیم ملی که هیچ، کشور را هم به دست این تک روها،بی تاکتیک ها،اینها که هنرشان زیر توپ زدن هست،بلد نیستند وقت تلف کنند و گل نگه دارند، به جای داشتن روحیه تیمی به هم می پرند،...سپرده اند.
ما هم هر چه از سر سکوها،از توی بوق و طبل و حنجره مان ،فریاد زدیم که درستش کنند، به گوششان نرفت که نرفت. حتی استادیوم خالی هم نتوانست به هوششان بیاورد.
حالا امپراتورها در نظر ما رنگ باخته اند؛حتی اگر سه متر بالا بپرد،برزیل را در جام جهانی به میخ بکشد،برای ما ارزشی ندارد.
این تیم،تیم ما نیست . این مربی ،مربی ما نیست . تیم اخلاق و بازی جوانمردانه نیست.
اصلا ،تیم نیست.