در داستان ها و خاطره هایی که از سیره امام خمینی(ره) نقل شده، بارها آمده است که ایشان بعد از صدور فلان دستورو نامه و بیانیه و حتی مواردی که مربوط به خودشان هم نبوده ،تاکید کرده اند که آن را در اولین بخش خبری رادیو پخش کنید.
آنهایی که با فضای زمان امام (ره) آشنا هستند می دانند که فراگیرترین رسانه آن زمان، رادیو بوده و پرمخاطب ترین برنامه آن هم اخبار به خصوص نیم روزی آن بوده است.
این مساله که من از آن تعبیر به «شفافیت» می کنم به نظر نمی رسد که با این همه تاکید از سوی رهبر کبیر انقلاب،امری سلیقه ای تلقی شود و آن را بتوان به سلیقه ایشان منتسب کرد.بلکه آن چه از یافته های نگارنده بر می آید این مساله امری انسانی و عقلایی و اسلامی است و امروزه آنقدر با اهمیت شده که تقریبا کمتر نظام غیردیکتاتوری می توان یافت که در واقع و یا بنابر ادعا و به صورت کاذب ،داعیه این شفافیت را نداشته باشد.
در بسیاری از فرازهای نامه امیرالمومنین به مالک اشتر که به تعبیر من ؛مرام نامه حکومت داری اسلامی است، بر این مساله شفافیت تاکید شده است.یکی از نقاط اوج این تاکید در آن قسمتی است که به مالک امر می کند که ساعتی را برای مواجهه با مردم به گونه ای قرار دهد که آنها بدون ترس از عمال و کارگزاران او بتوانند حرف شان را بزنند و حق شان را طلب کنند.
اما شفافیت در جهان امروز هم به عنوان یکی از ناگزیرهای حکومت داری در نظر گرفته می شود.در عصری که آن را عصر انفجار اطلاعات نامیده اند ،نمی شود با تکذیب و انکار آنچه به گوش مردم رسیده است و بر زبانهایشان جاری شده، ادامه راه داد.امروزه اگر حکومتی بخواهد به مردم اش دروغ هم بگوید به جای عدم شفافیت سعی می کند آن را در قالب قلب حقیقت به آنها تحمیل کند.اما معلوم نیست که چرا در کشور ما برخلاف سیره امام و آنچه امروزه به عنوان علم کشورداری پذیرفته شده است هنوز از صدر تا ذیل مملکت ،تا کارمند دون پایه اداره دولتی سطح پایین هم ، این عدم شفافیت به عنوان اولین دستورالعمل اجرایی و چون واجب موکد،پاس داشته می شود.
نامه آقای کروبی به آقای هاشمی رفسنجانی که بعد از 13 روز علنی شده است و دلیل آن عدم رسیدگی به موارد ذکر شده عنوان شده،برگی دیگر از این عدم شفافیت مسوولان قبلی و فعلی نظام جمهوری اسلامی است.
