واقعیت اش این است که من حوادث سال 88 را می خواهم به فراموشی بسپارم. مرتب با خودم می گویم «آقا! تمام شد رفت»
به نظرم مردم هم دنبال همین کار را کردند که در انتخابات 92 آن طوری حضور یافتند.
اما یک عده دنبال زنده نگه داشتن آن روزها هستند. با ضرب و زور و مصاحبه و حماسه و دروغ.
من با همه اش می توانم کنار بیایم جز یک سویه نگری و دروغ پردازی. امیدوار بودم میر و شیخ خیلی زودتر از اینها آزاد شوند و در یک مطلبی که آماده کردم و بسیار کامل است به اشتباهات آنها بپردازم و ختم مساله را در این وبلاگ اعلام کنم.اما در این شرایط نوشتن این گونه مطالب یک جورهایی نامردی است.فقط خواستم به مناسبت سالگرد 9 دی مطلبی از سنخ حرفهایی که این روزها زده می شود بنویسم که مرور زمان حافظه مان را پاک نکند.
دو تا انتقاد درست به میر و شیخ در مورد بعد از انتخابات می شود که عین آن در مورد طرف مقابل و برخی مقامات نیز وجود دارد.
اول: اعلام پیروزی در انتخابات قبل از تایید شورای نگهبان
اینکه شام انتخابات بیایی کنفرانس مطبوعاتی بگذاری و بگویی من برنده انتخابات شدم قطعا در یک فضای انتزاعی حداقل اش عدم احترام به قانون را تداعی می کند. اما...
«مشارکت بیش‌از هشتاد درصدی مردم در پای صندوقها و رأی بیست‌وچهار میلیونی به رئیس جمهور منتخب، یک جشن واقعی است... رئیس جمهور منتخب و محترم، رئیس جمهور همه‌ی ملت ایران است و همه و از جمله رقیبان دیروز باید یکپارچه از او حمایت و به او کمک کنند .»
«ساز و کارهای قانونی انتخابات در کشور ما اجازه‌ی تقلب نمیدهد. این را هر کسی که دست‌اندرکار مسائل انتخابات هست و از مسائل انتخابات آگاه است، تصدیق میکند؛ آن هم در حد یازده میلیون تفاوت! یک وقت اختلافِ بین دو رأی، صد هزار است، پانصد هزار است، یک میلیون است، حالا ممکن است آدم بگوید یک جوری تقلب کردند، جابه جا کردند؛ اما یازده میلیون را چه جور میشود تقلب کرد!»
دوم: برگزاری راهپیمایی و اردوکشی
از سه جهت این اقدام نادرستی است.
اول اینکه بدون مجوز باشد. که راهپیمایی یکشنبه و سه شنبه در حمایت از نامزد پیروز هم با سخنانی که آن موقع گفته شد، فرآیند قانونی صدور مجوز را طی نکرده بود.
دوم اینکه تحریک آمیز و به نوعی مانور قدرت نمایی باشد. که خس و خاشاک و ... از همان برنامه ها در آمد.
سوم موجب صدمه و در بدترین حالت کشته شدن انسانها شود.
«من از همه میخواهم به این روش خاتمه بدهند. این روش، روش درستی نیست. اگر خاتمه ندهند، آنوقت مسئولیت تبعات آن، هرج و مرج آن، به عهده‌ی آنهاست.»
