نگاهی به نتایج ورزشکاران ما طی این چند روز که از مسابقات آسیایی گذشته است بیاندازید.
اگر کل ورزشهای حاضر در این مسابقات را به دو دسته ورزشهای مبارزه ای و غیر مبارزه ای تقسیم کنیم، می بینیم که در تمامی ورزشهای مبارزه ای که تا به حال شروع شده اند، نتایج این دوره ما نسبت به نتایج چهار سال قبل(سال 88+1) نشان دهنده افول هستند.
دو نماینده کشتی مان حذف شده اند و رسیدن به 7 مدال طلا تقریبا غیرممکن می نماید. ووشو از 3 طلا به یک طلا رسی، جودو اصلا مدالی نگرفت و وزنه برداری اگر چه ورزش مبارزه ای نیست ولی یک شباهت هایی دارد که دو نقره و یک برنزمان تبدیل شد به یک نقره.
اما از آن طرف در ورزشهای غیر مبارزه ای نتایج تا بدین جا نشان دهنده پیشرفت بوده.
از شمشیر بازی و تیر و کمان که برای اولین بار مدال آوردیم، تا پاروزنی ، تیراندازی و دوچرخه سواری که رشد قابل ملاحظه ای داشتیم.
قصدم نوشتن یادداشت ورزشی نیست، بلکه می خواهم اشاره ای کنم به شرایط اجتماعی مان در سال 88+1 و امسال .
در نگاه نخست فضای آن موقع بیشتر مبارزه ای بود و ورزشهای مبارزه ای بیشتر می طلبید و امروز فضا بیشتر آرام است و جنگ و نزاع و زنده باد ، مرده بادی که نباشد، ورزشهای در این سنخ که تاکتیک محور و تمرکزی و سرعتی و ... هستند موفق تر شده اند گویا.
اما در کل هم به نظرم (که دلایل واقعی اش را هم نمی دانم) بیشتر به ورزشهای رزمی علاقه نشان دادیم و سرمایه گذاری کردیم و ... که در این دوره بازی های آسیایی داریم مشاهده می کنیم که در ورزشهای دیگر پتانسیل بیشتری می توانیم داشته باشیم.
چه اینکه این ورزش اول های کشورمان در مقاطع حساس دستمان را تو پوست گردو گذاشتند در حالی که ورزشهای دیکر مثل این دوره به آهستگی و پیوستگی جای آن ورزشها را کرفتند.
فکر نمی کنید یک بخشی از این جنگ و درگیری های اجتماعی روزمره مان بازتابی از این باشد که بقیه امورمان هم جنگ و دعوایی و مبارزه ای است.
آرامش و نوع خوشحالی اسماعیل عبادی در زمانی که دو شبکه ورزشی مان مسابقات کشتی را پوشش می دادند و دو نماینده مبارزه کشورمان به راحتی حذف شدند، می تواند راه حلی جایگزین باشد.
گاهی وقت ها می توان با تمرکز، آرامش، عدم شعارزدگی، سکوت و خیلی راه های دیکر هم به قله قهرمانی رسید. بدون لنگ کردن، زیر گرفتن و انداختن حریف به بیرون از تشک
