ساعت 2 نیمه شب است، برف می بارد و ردپای من روی برف، اشکال متفاوتی ایجاد می کند.
بعد از فیلم «اشباح» داریوش مهرجویی و همراهی با مسافران شب خطوط BRT ،مسافتی طولانی را مجبورم تا خانه پیاده بیایم و تنها دلخوشی ام اثری است که از من بر روی برف ها حک شده است.
اثری که اگر برف همین طور به باریدن ادامه دهد، حداکثر یکی، دو ساعت دیگر کاملا محو خواهد شد.حتی برخی فیلم ها مانند «اشباح» در همین حد هم ماندگار نمی مانند.
ساعت 2 نیمه شب، فردیت من است که بر روی برف قدم می گذارد و خواسته یا ناخواسته «اثر» ی خلق می کند.تا چند ساعت دیگر و در شلوغی روز، این ردپاها هر چه که قوی هم باشند در جدال با رد پای دیگران و در جمع، «اثر» شان به دقیقه ای نکشیده محو خواهد شد.
چقدر سخت است در جمع بودن و با جمع بودن و «اثر» گذاشتن. چقدر سخت است فردیت ای که همذات پنداری بیاورد، که انگیزه دهد، که حوصله برایش خرج شده باشد، که حال همه را خوب کند، که گذشته را به امروز و آینده مان پیوند دهد. که چیزی شبیه «چ» ابراهیم حاتمی کیا شود.
