اول از همه بگویم که شرمنده همه دوستانی هستم که ابراز لطف کردند که در کنار هم باشیم و به سینما برویم و فیلم ببینیم.امیدوارم یک روزی این امکان برایم فراهم شود تا با دوستان مجازی که خیلی هم به همراهی با آنها امیدوارم، از شهد فیلم دیدن لذت ببریم.
این مطلب برداشت های من با توجه به عکس و فیلم و داستان و ... در مورد فیلم های جشنواره امسال است و امیدوارم راهنمای خوبی باشد برای آنها که کم کم تب جشنواره گرفتارشان می کند.
پدیده های احتمالی یا فیلم هایی که باید حتما دید:
«طبقه حساس» کمال تبریزی قطعا اولی شان است. مثلث پیمان قاسم خانی، تبریزی و عطاران آن چنان وسوسه کننده است که این فیلم را یکی از سه کاندیدای دریافت جایزه مردمی خواهد کرد. این مثلث قبلا در «مارمولک» امتحان اش را پس داده و فقط به جای عطاران ، پرستویی بازیگر بود که از دید من چندان تفاوتی با هم ندارند. با یک فیلم طنز که به قهقهه مان می اندازد روبرو خواهیم بود که البته پیام و سوژه های حساسی خواهد داشت.
«چ» ابراهیم حاتمی کیا. کارگردان جنگی ساز و احساسی مان به اصل خویش بازگشته و شخصیتی را به عنوان سوژه اش انتخاب کرده که قرابت زیادی با خودش دارد.امیدوارم دولتی بودن و اختلافات آقای کارگردان و فریبرز عرب نیا به فیلم لطمه نزده باشد و بعد از سالها ابراهیم مان بازگردد.
«امروز» رضا میرکریمی. بعد از تجربه ناموفق و شلوغ «یه حبه قند»، با فیلمی مواجه می شویم که فضایی شبیه «خیلی دور،خیلی نزدیک» و «به همین سادگی» دارد.اگر این فیلم در حد آن دو هم باشد یعنی یک فیلم خیلی خوب. بازی پرستویی برای اولین بار می تواند نوید نقشی متفاوت از این سالهایش را نیز بدهد.
«قصه ها» رخشان بنی اعتماد.اگر چه جزو کارگردان های محبوب من نیست، ولی سوژه ملتهب و فیلم پر بازیگر وسوسه کننده است. امیدوارم بیانیه سیاسی نباشد.
«بیگانه» بهرام توکلی. یعنی این اقتباس و این فضایی که دیدم می تواند «اینجا بدون من» را هم رد کند؟ تنها فیلمسازی که می توان امید داشت کاری برتر از آثار قبلی اش ساخته باشد، توکلی است.
فیلم های کاملی که البته پدیده نخواهند بود:
«مهمان داریم» محمدمهدی عسگرپور. نگاه اش را دوست دارم و تقریبا مطمئنم که فیلم بد نمی سازد.البته اسم حوزه هنری می تواند ناامیدمان کند ، امیدوارم بهتر از مازیار میری توانسته باشد از زیر سایه حوزه رد شود و فیلم خودش را بسازد.
«آرایش غلیظ» حمید نعمت اله. با وجود آثار کمی که ساخته به بلوغ کاملی رسیده است. امیدوارم با بازی تکراری و ری اکشن های مصنوعی حامد بهداد مواجه نشویم که بدجوری می تواند دمق مان کند.
«50 قدم مانده» کیومرث پوراحمد. آیا تجربه «اتوبوس شب» تکرار می شود؟ من که امیدوارم!
فیلم هایی که می توانند یک تجربه دوست داشتنی و یا یک سقوط آزاد باشند:
«اشباح» داریوش مهرجویی، «رستاخیز» احمدرضا درویش، «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» و «رد کارپت» رضا عطاران به دلایلی چون نوسان سازندگان شان در این دسته قرار می گیرند.
حداکثر یک متوسط خوب ، می توانید از دیدنشان ناراضی نباشید:
«کلاشینکف» سعید سهیلی، «متروپل» مسعود کیمیایی، «خانه پدری» کیانوش عیاری، «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» روح اله حجازی، «خواب زده ها» فریدون جیرانی، «زندگی جای دیگری است» منوچهر هادی و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی در این دسته هستند.
در مورد بقیه فیلم ها نمی توان چیزی گفت. یا فیلم های اولی هستند، یا عمدتا کار خوبی از کارگردان ندیدم و یا آنکه فیلم های قبلی آنها را ندیدم.
اینها فقط پیش بینی است و از آنجایی که تعداد فیلم های امسال خیلی زیاد است، فقط در مورد فیلم هایی خواهم نوشت که متوسط خوب به بالا باشند.
در دسته بندی فیلم ها از الگوی هرزبرگ استفاده خواهم کرد که عبارت است از:
فیلم ضعیف: از دیدن آن ناراضی هستم و حاضرم در وسط فیلم سالن را ترک کنم.
فیلم متوسط: از دیدن آن ناراضی نیستم، ولی گاف های اساسی دارد و داستان و شخصیت پردازی و بازی ها عمدتا درنیامده است ولی نکات مثبتی هم دارد که احساس نارضایتی مطلق نکنم.
فیلم خوب: از آن راضی نیستم ولی تقریبا فیلم کاملی است. کامل در حد سینمای ایران و نه بین الملل.
فیلم خیلی خوب و عالی: از دیدنشان راضی هستم. تحول مثبتی در وجودم بعد از دیدنشان به وجود می آید و حاضرم بیش از یک بار ببینم شان.
