واقعا سوالی که شاید برای خیلی ها مطرح باشد این است که چرا بر خلاف اکثر کشورهای جهان ما آغاز جنگ مان را جشن می گیریم؟
فرض اول: ما می گوییم جنگ مان تحمیلی بوده. یعنی یک ادم جنگ طلب و آدم کش و تا حدی دیوانه قدرت به نام صدام، به ما این جنگ را تحمیل کرد و خانه و کاشانه مان را آماج حملاتش قرار داد.منظورم این است که یک موقع ما برای هدفی مقدس و نیتی خیر جنگی را شروع می کردیم و به آن هدف می رسیدیم ،شاید می شد برای جشن گرفتن آغاز آن جنگ توجیهی آورد، ولی الان کار ما بیشتر شبیه به بزرگداشت گرفتن برای صدام است تا خودمان.
فرض دوم:جنگ در ذات خودش نابودی و خرابی به بار می آورد.مردم بسیاری کشته ویا بی خانمان می شوند.اقتصاد کشور فلج می شود و بسیاری از سرمایه های آن به فنا می رود و یا صرف امور جنگ می شود ،بدون آنکه دستاورد مشخصی برای کشور داشته باشد.با این فرض جشن گرفتن آغاز این همه مصیبت جای سوال دارد.
فرض سوم: از لحاظ منطقی جنگ بهترین و یا حداقل اولین گزینه و راه حل نیست.بسیاری از فقها هم از لحاظ فقهی اش به جهاد ابتدایی در زمان غیرمعصوم اعتقادی ندارند. یک جورهایی در بزرگداشت آغاز جنگ این روحیه جنگ خوب است و شهادت قسمت ما می شد و ... که دائما هم تبلیغ می شود به چشم می خورد و برای برخی این شبهه به وجود می آید که انگار ما دنبال جنگ ایم.
فرض چهارم: جنگ ،نعمت های زیادی برای ما داشت .به گونه ای که برخی به آن «دفاع مقدس» می گویند.از طرفی در سطح ملی هم سالیان سال بود که ما در برابر تجاوزهای خارجی، قسمتی از کشورمان جدا شده بود و این جنگ نتیجه غرورآفرینی برای ما داشت.منظورم این است که با قبول همه فرضیات مدافعان بزرگداشت جنگ باز هم این سوال وجود خواهد داشت که چرا ما زمان دیگری را برای این تجلیل انتخاب نمی کنیم.
آیا واقعا زمانی که صدام تکریتی به ما حمله کرد و کشور تازه انقلاب کرده ما را با مشکل های بسیاری مواجه ساخت، بهترین زمان برای بزرگداشت مفهومی به نام «دفاع مقدس» است؟
