اقای رسول جعفریان در یادداشت اخیرشان بر روی نکته مهمی تاکید کرده اند.
من چه درباره خودم و چه در مورد بسیاری از دوستان و افراد دیده ام که مطالعه و جستجویمان به هیچ دستاورد جدیدی ختم نمی شود.مثلا یک سخنرانی و یا کتابی را به دوستی پیشنهاد کرده ام و به نظرم می رسید که آن دوست با مطالعه آن ،کمی به افق دید من نزدیک می شود.بعد دیدم که دوباره به گونه ای عیسی به دین خود و موسی به دین خود مانده ایم.
چرا که من با پیشداوری به مطالعه آن موضوع پرداخته بودم و برخی قسمت هایش که در ذهن من قابل پذیرش تر و کدهای ملموس تری داشت را گرفته ام و پر و بال داده ام و دقت بیشتری کرده ام و آن دوست عزیز نیز آن قسمت های قریب به ذهن خودش را.
در نتیجه گاهی اوقات مطالعه صدها کتاب و ... حتی یک سوال این چنینی در ذهن من و شما ایجاد نمی کند که : نکند اندیشه های فعلی من، تمام و کمال ،بهترین و کامل ترین نباشد؟
این روزها خیلی به دنبال آن هستم که بتوانم ذهنی ایجاد کنم که بدون پیشداوری و تعصب به دنبال سوال هایش برود.نه اینکه به دنبال راهی برای اثبات جواب های از قبل تعیین شده اش باشد.
خواندن این مناظره شبه سینمایی ولی ایدئولوژیک (از سوی هر دو طرف) هم در تایید پیشداوری خالی از لطف نیست.
