دیشب به منزل یکی از دوستانی رفته بودیم که از طرفداران رای ندادن همیشگی است.و سرخوشانه به ما می گفت:«دیدید که شما هم به نتیجه ما رسیدید و بی خودی دوره های قبل امیدوارانه رای دادید!»
البته من به رسم نگه داشتن حرمت صاحب خانه ، پاسخی به ان دوست عزیر ندادم، اما هنوز هم نمی توانم به افق دید افرادی که در هر حالت در رای دادن و یا ندادنشان ثابت قدم هستند، دست یابم.
از دید من ، بالاخره انسان موجودی دارای عقل و شعور است و هیچ وضعیتی نیست که تمام و کمال مانند وضعیت های گذشته و اینده اش باشد و باید در هر وضعیت دوباره آدمی به عقل و منطق و دیگر داشته هایش مراجعه کند و با توجه به جمیع شرایط و فرصت ها و تهدید ها ،به رفتار مشخصی دست یابد.
مثلا جدای از دلیل اول که در اینجا اشاره شد، دلیل دومی که برای رای ندادن من وجود دارد به لیست کاندیداها بر می گردد.
بدیهی است برای چون منی ،وضع موجود ایرادات اساسی دارد و اگر بنا بر شرکت در انتخابات و وحدت باشد، به تعبیر زیبای اقای زم، این وحدت برای اصلاح نظام است نه حفظ آن به همین صورت.
برای همین به دنبال کاندیداهایی هستم که شعار و عمل شان این اراده برای اصلاح رویه های غلط را نشان دهد.
گروه ها و لیست هایی که در انتخابات تهران حضور دارند را می توان به 4 دسته تقسیم بندی کرد.
دسته اول جبهه متحد و پایداری و ایستادگی و امثال آن هستند که مسببین اصلی وضع موجود می باشند و اگر بخواهند شعار اصلاح دهند، قطعا باید اول خودشان حذف شوند که بیش از 6 سال است تمامی امور مملکت در ید قدرت آنان است.
دسته دوم جریان متصل به ان اقای خاص در دولت است که ریشه و عقبه فکری نامشخصی دارد و انچه تا به حال از انها دیده ام؛ غوغاسالاری و شانتاژ تبلیغاتی بوده و در اگر نتوان نشست.
دسته سوم غیر اصول گراهایی هستند که در هنگامه زندان و حبس و سانسور اصلاح طلبان اصلی، در زیر پرچم اصلاح طلبی گرد آمده اند. عملکرد این دسته در مجلس اخیر به خوبی گویای ان است که در بهترین حالت ،اینان اگر ترس از رد صلاحیت و دیگر نهادهای قدرت ، بر وجودشان مستولی نشود، خواهند توانست در اندک مواردی جلوی انحرافات شدید را بگیرند.اما اینکه بتوانند فرصت سازی کنند و اصلاحات را نهادینه سازند، در توان انان نیست.این جماعت حتی نتوانستند با فراکسیون 40 نفره شان به اندازه یک علی مطهری در برابر گزارش یک جانبه کمیسیون اصل نود، اعتراض کنند.
دسته چهارم هم لیست وابسته به علی مطهری است که به غیر از او و اقایان کاتوزیان، عباسپور و حسینی، مابقی شان چندان شناخته شده نیستند. این حضرات نیز اگر چه در کلام و سخن فرسایی ید اطلاح طلبانه تری دارند، اما در هنگامه عمل، و با توجه به مبانی فکری شان، نخواهند توانست آن چنان که باید اصلاحات را به پیش برند. این دسته توانایی بیشتری از اصلاح طلبان بدلی برای جلوگیری از انحرافات در مجلس و دولت و نه نهادهای حکومتی خواهند داشت.برای همین اگر چه قطعا گزینه مطلوبی نیستند ، ولی برای آنها که می خواهند حتما رای بدهند، همان 4 نفر اصلی شان بهترین گزینه ها خواهند بود.
پی نوشت: منظور من از اصلاح، همان واژه نخ نما شده توسط عده ای در دو دوره ریاست جهوری قبلی نیست. اصلاح طلبی در ذهن هر کسی تعریف خاص خودش را دارد و تحت تاثیر دسته بندی های سیاسی قرار نمی گیرد.
