امروز برای کاری به سراغ شناسنامه ام رفتم و دیدم این دفترچه چندبرگی که این روزها با به میدان آمدن رقیبی به نام کارت ملی هر روز مهجورتر می شود ،پر است از مهرهای انتخابات هایی که نمی دانم کی شرکت کرده ام؟
این را گفتم که متهم به رای ندادن و کنج عافیت گزیدن نشوم و واقعا آنقدر مشتاق رای دادن بوده ام که یکی دو هفته مانده به انتخابات را در جلسات گوناگون و بررسی های مختلف می گذراندم و هیچ وقت تمام رای ام را به لیست مشخصی ندادم و سعی می کردم کمتر تابع احساسات بشوم.
اما هر چی که بود گمان می کردم که اگر بعد از رای دادن همین نمایندگان ما در مجلس و شورا و دولت و خبرگان، به من ملت پاسخگو نیستند و حواسشان به جای دیگری است و تا انتخابات بعد فراموشمان می کنند و یا از آن طرف یک عده احتمالا از من ملت فهیم تر و داناتر هستند که برایمان تشخیص می دهند که به چه کسانی می توانیم رای بدهیم و ...، حداقل حداقلش این منم که انتخاب می کنم و این نقش «انتخاب کننده» را دارم ان شاا... و دچار توهم نشده ام.
برای همین اگر این نقش «انتخاب کننده» با وجود همه این کاستی ها را از من نوعی بگیرند، دیگر حضور من در صحنه چه توفیری خواهد داشت؟ اگر قرار بر صرف حضور باشد که راهپیمایی می رویم و در مسیری حرکت می کنیم و شعارهایی در دست می گیریم و بر زبان می گوییم و در تایید بیانیه ای تکبیر سر می دهیم و به سخنان کسی گوش می دهیم که همه شان را دیگران برایمان نوشته اند و تدارک دیده اند و «انتخاب» کرده اند و نقش ما فقط همان سیاهی لشکر بودن است ،که هست.
آخرین انتخابات برگزار شده به من نوعی فهماند که تا رای ام را در صندوق انداختم ، نقش ام به پایان رسید و هیچ مکانیزمی برای سوال کردن من از رایی که داده ام و اطمینان یافتن از آنکه درست شمرده شده است ،ندارم. و به زبان رساتر اصلا من شهروند هیچ حقی ندارم که بپرسم :«رای من چی شد؟» و همه اقایان پرهیزکار و امین هستند و قسم هم خوردند که انتخابات سالم بوده است و هر چه باتوم و فحش و زندان است نثار مخالفان و منکرانشان باد
پی نوشت: بالاخره هرکسی از انجام هر عملی به دنبال هدف و نقش خاص خودش هست و چه بسا افراد، نقش های متفاوتی را جویا باشند و بر اساس همان عمل کنند.
