شاید کلمه کارشناس در کشور ما چیزی در حدود آدمی باشد که راست راست می چرخد و پول مفت می گیرد. مدام هم برای آدم هایی که از پست و سمتشان عزل می شوند حکم مشاوره می دهند.گویی مشاوره چیزی شبیه خیرات است که می خواهیم با آن روحی را شاد کنیم و جسمی را از مضیقه در بیاوریم.
اما آنچه در علوم مدیریت جدید و حتی آموزه های دینی ما بر ان تاکید شده حاکی از آن است که کارشناسی و مشورت دادن جایگاه ویژه ای دارد و جایی نگفته دوست تو آن کسی است که ماشین اش را بهت بدهد یا تا دم در خانه شما را برساند.
متاسفانه با همین دید در هر سازمان و بنگاهی ، آن کسی دارای قدرت و منزلت است و می تواند ماشین اش را داخل بیاورد و برای زمین و زمان تصمیم بگیرد که سمت مدیریت اجرایی کار را بر عهده دارد و گاهی این مدیران آنقدر امر بر وجودشان مشتبه می شود که خودشان را کارشناس ارشد! می نامند ،در حالی که مدیر اجرایی وظیفه اش به سر انجام رساندن کار است و اگر لازم باشد و عمله مورد نظر سر کار حاضر نشود ، همین مدیر محترم که وعده داده کار را سر وقت تحویل دهد باید آجر هم بالا بیاندازد و فرغون به دست بگیرد.
برای همین مدام در سازمان هایی که در آنها مشغول به کار هستم و همچنین در سطوح عالی مدیریت کشور، مشاهده می کنیم که جناب مدیر، اگر توانایی داشته باشذ، همه رشته های کارشناسان را پنبه می کند و اگر از لحاظ قانونی نتواند، مدام به گوش مردم و زیردست ها نق می زند که نمی گذارند کارمان را بکنیم و وضع تان را از این رو به آن رو تبدیل سازیم.
وضع امروز سازمان ها و بنگاه ها گرفته تا کل کشور، نتیجه عدم نگاه درست به مقوله کارشناس و کارشناسی است و هنوز هم مدیران اجرایی به جای بازگشت به مسیر درست ، با تصمیم های خلق الساعه شان جامعه و زیردستانشان را به ناکجا ابادی سوق می دهند که کارشناسان بارها خطر آن را گوشزد کرده بودند.
