بی تفاوتی یا به تعبیر ناراحت کننده تر بی قیدی(spathy) بنا بر ادعای برخی از تحلیل گران به رویه امروز ایرانی ها تبدیل شده است.و حوادث متفاوتی که در یک جامعه زنده ، برای افراد مهم بود و پیگیر آن می شدند ، در یک جامعه بی تفاوت حتی به اندازه یک روز هم آنها را مشغول نمی کند.
اما چرا ما ایرانیها به این عارضه دچار شده ایم؟(البته هستند افرادی که هنوز هم جامعه را زنده و بیدار و در خط این و آن می دانند که روی سخن این یادداشت با آنها نیست.)
1- بی تفاوتی یکی از عوارض ناکامی (frustration) است و ناکامی در حالتی به دست می آید که شما مدام برای دستیابی به نیاز مهمی تلاش کنید و در پایان مایوس شده و امیدتان را از دست بدهید.بارها دیده و شنیده ایم که افرادی برای احقاق حق موردنظرشان تلاشی را شروع کرده اند ، اما در پایان به تعبیری دست از پا درازتر برگشته اند.
از مهم ترین دلایل ناکامی عبارتند از:
1-1- هیچ مکانیزمی برای ارضای نیاز وجود ندارد.امروزه با تمام تلاشی که انجام داده اند ، تنها با یک شماره تلفن و یا صندوق انتقادات مساله اعتراض را حل و فصل کرده اند.یعنی در سازمان های ما کمتر نهادی پیدا می شود که شما بتوانید با مراجعه به آن به اعتراض پرداخته و جواب مناسبی دریافت کنید.
2-1- اگر سازمان های ما واحد پاسخ گویی ندارند، نهادهای مسئول این کار مانند قوه قضاییه، نیروی انتظامی ، باززرسی و امثال آن هم در انجام وظایف خود با هزار اگر و اما روبرو هستند و اگر حتی تشکیل پرونده درستی بدهند ،در بررسی و اعلام نظر و اعمال آن باید موارد بسیاری را در نظر بگیرند که به معنی سر کار رفتن مردم است.
3-1- وجود استثناهای زیاد که دچار سردرگمی می شوید که فلان چیز حق شماست یا خلاف آن.
4-1- عدم وجود قوانین شفاف و در عین حال دقیق در این زمینه.
6-1- عدم وجود رسانه ها و نهادهای مردمی که حتی اگر نتوانند مانع ناکامی شوند، همین که بتوانند چون شانه ای گرم ، پذیرای دردهای مردم باشند، این ناکامی را حداقل به تاخیر می اندازد و یا افراد کینه ای در دل نمی گیرند.
6-1- و در پایان عدم مشخص سازی حق و ناحق در عرف و شرع و مواردی به جز قانون که باعث می شود در برخی اوقات شما بی جهت احساس ناکامی بکنید در صورتی که از ابتدا اصلا حقی نداشته اید.
دلایل دیگر را اگر وقت و حوصله ای بود و دچار بی تفاوتی نشده بودم انش بعدا.
