مقدمه: ابراهیم حاتمی کیا دیشب آمده بود پارک ملت.حرف های قشنگی زد که شاید بعدا به آنها بپردازم.اما آن حرف کهنه ای را که دوباره زد و گفت از علت آنکه فیلم جنگی نمی سازد، مرا به نوشتن این یادداشت وا داشت.
حاتمی کیا گفت که در سالهای جنگ و اندکی بعد از آن ،برای گرفتن ادوات جنگی به در پادگانی می رفته و از فرمانده لشکری تقاضای سلاح می کرده و آنهایی که او را می شناختند، تحویلش می گرفتند و کارش را راه می انداختند.اما حالا که سیستماتیک شده و همه باید از یک جای مشخص درخواست کنند، آنها اعمال نظر می کنند و اگر بخواهی بر خلاف میلشان عمل کنی دستت را در پوست گردو می گذارند.
حرفی که حاتمی کیا دیشب زد را بارها از ادم های مختلفی شنیده ام.تا جایی که شاید این گونه القا شود که اشکال از قانون مند شدن است و باید به همان طریق قبلی ؛یعنی هیاتی و رفاقتی حرکت کنیم. کاری که با ظهور دولت اخیر به اوج خود رسید و قانون تبدیل شد به چیزی شبیه کاغذپاره.
در صورتی که من مشکل را در جای دیگری می بینم.قانون فقط نیامده که دادن وسایل ما را نظام مند کند بلکه در کنار آن «ندادن» را هم باید مستدل و قابل دفاع نماید.این که هر فرمانده ای بخواهد به صلاحدید خود اسلحه در اختیار فیلمساز قرار دهد و در صورت مشکل نتواند پاسخگو باشد غلط است و باید جلویش گرفته شود، اما این به آن معنی نیست که حالا من مسئول می توانم بر اساس میل و سلیقه شخصی خودم به یکی سلاح بدهم و به دیگری نه! من فقط باید تضمین های لازم را اخذ کنم نه اینکه وکیل و وصی طرف بشوم که این را باید بگویی و آن یکی را نه!
این موضوع را در تایید صلاحیت انتخابات، اعمال هیات رییسه مجلس و فرآیند آزمون دکترا هم می بینیم.در همه این موارد شما اگر از حقی محروم شوید نمی توانید بپرسید چرا؟ نمی توانید به جایی شکایت برید و نمی توانید به چارچوبی برای این محرومیت ها دست یابید چرا که هیچ گوش شنوایی نیست و هیچ چارچوبی در اختیار شما قرار نمی دهند.
مشکل از سیستماتیک شدن و قانون مندی نیست، مشکل از بی چارچوبی، اعمال سلیقه شخصی و عدم پاسخگویی و مصلحت سنجی های بی بنیه است.
ای کاش تا دیر نشده قانون از مهجوریت و صغارت در بیاید و عده ای نباشند که بخواهند ولی قانون باشند و برایش تعیین تکلیف کنند.
