سی و یک شب

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف

تاک­وش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من در موهاش

تکیه­ گاه سر شوریده من بازوهاش

کیست این عطر غزل می­ وزد از پیرهنش

ای صبا مرحمتی کن بشناسان به منش

این که می­ خندد و می­ خواند و می­ رقصد و مست

می­ رود بوی خوش پیرهنش دست به دست

نازپرداز همه نازفروشان زمین

ساقی، اما ز همه تشنه­ لبان تشنه­ ترین

نشئه­ افزای دل و جان خماران مستی­ش

دستگیر همه خسته­ دلان بی‌دستی‌ش

کیست این سروقدِ تشنه­ لبِ مشک به دوش؟

این‌که بی­ اوست چراغ شب مستان خاموش ؟

این‌که آتش لب و دریا دل و مشکین کُلَه است؟

کیست این شب همه شب ماه شب چارده است؟

گره واکردن از آن زلف سیه لازم نیست

حتم دارم که به جز ماه بنی­ هاشم نیست

سعید بیابانکی