امروز سالگرد فرصتی است که تبدیل به تهدید شد.بعید می دانم اگر امکان میانگین گرفتن باشد کسی مدعی شود که میانگین جامعه ما در جمیع امور قابل سنجش در دومین سالگرد 22 خرداد ،بالاتر و بهتر از میانگین دقیقا دو سال قبل باشد.به قول آیت الله استادی از نظر اخلاقی پسرفت داشتیم،از نظر اقتصادی(مثل تورم و بیکاری و رشد اقتصادی) که آمارهای دولت ساخته همین نتیجه را می دهد،از نظر سیاست خارجی با آفریقایی ها و همسایه هایمان هم سر نزاع افتادیم،در سیاست داخلی بعد از جریان فتنه نوبت جریان انحرافی شده و معلوم نیست برای تصفیه حساب های بعدی باید چه هزینه هایی بدهیم و چه فشارهایی را تحمل کنیم.در بعد فرهنگی باز هم بحث مبارزه با بدحجابی و ماهواره مطرح است و این بار روش های خشن تری چون راپل و زندانی کردن مورد نظر قرار گرفته.آن گفته معروف که وضع عدالت به هیچ وجه مطلوب نیست را هم به عنوان پایان بخش توصیفمان از شرایط فعلی در نظر بگیرید.
جامعه ما حداقل دو سال است که تبدار شده و هنوز مسئولین امر دلخوش به پاشویه کردن و دعا خواندن بر سر این جسم مریض هستند.
دوباره امروز عده ای به خیابانها می آیند تا شعار ساختار شکن بدهند،نوجوان های ریش به صورت در نیامده با باتوم و ... به جانشان می افتند.رسانه های رسمی از بحرین و یمن خواهند گفت و رسانه های غیر رسمی باز نمی شوند،عده ای دستگیر می شوند.شاید چند نفری کشته شوند و دعوا بر سر هویت و مرام جنازه رخ دهد،همه از خواست مردم خواهند گفت و خلاصه در بر همان پاشنه ای خواهد چرخید که دو سال است می چرخد و مدام تب جامعه را بالاتر برده و وضع را بدتر کرده.
دلم برای جامعه ای رو به رشد که طبیب و بیمارش حرف و درد هم را بفهمند تنگ شده است.
دوست داشتم دعایی بکنم، ولی می دانم که شاید کار از معجزه هم گذشته باشد!
