آخرین روز جشنواره روز خاصی بود.سه فیلم خوب جشنواره را دیدم که دوتایش تکراری بود.
جرم کیمیایی اگر چه بهترین این سالهایش شده،ولی داستان و جذابیت و هم ذات پنداری ندارد.در حقیقت فیلم سازهای نسل اول نتوانستند ارتباط مناسب را با مخاطبانشان برقرار کنند.حاصل کار داریوش مهرجویی ناامید کننده بود و کار کیمیایی تازه برگشت به سی سال قبل.
در این بین نسل دومی های انقلابی چون تبریزی و حاتمی کیا به مدد جسارتی که از انقلاب به ودیعه دارند،وارد حوزه هایی شدند که حرف دل بسیاری از افراد است.
نسل سومی چون میرکریمی و معتمدی هم اثر قابل قبولی ارائه دادند.برای نسل چهارم هم نمرده باید نماز خواند.(به خصوص پرورش یافتگان دولتی شان)
در مورد داوری ها هم نمی خواهم حرفی بزنم چون اصلا با این وضع داوران ،جایی برای تحلیل داوری باقی نمی ماند.فقط مشخص است که فیلم های حاتمی کیا و کمال را به خاطر مضمون و خود میرکریمی را به خاطر گفته اش بایکوت کردند.امیدوارم کمال تبریزی جایزه اش را از مردم بگیرد.
حدس ام این است که بهترین فیلم و کارگردانی را بین مهرجویی و اصغر فرهادی تقسیم می کنند و دوباره به کیمیایی جایزه ای نمی دهند!
