شور فیلم دیدنمان همین ده روزه است.با بسیاری از رفقا که صحبت می کنیم همین نظر را دارند.یک جورهایی شبیه شور دهه اول محرم. از این جهت که در مناسبت های دیگر همان حال نصف و نیمه را هم نداریم.
وقتی سینما پر می شود.یک اکثریتی برای دیدن فیلم آمدند (نه تفریح و چیپس و پفک و...) و اگر چند ساعتی هم در صف ایستاده باشی، آن موقع است که در سالن سینما حس دوست داشتنی غریبی داری که فقط در ایام جشنواره سراغت می آید.
دیشب که فیلم حاتمی کیا رو می دیدم، ملت کف می زدند و در لحظه هایی که دیالوگ های معنی دار رد و بدل می شد، ذوق می کردند و یک جورهایی با اشاره به هم نگاه می کردند.
فیلم حاتمی کیا آن ذوق را که گفتم در وجودتان ایجاد خواهد کرد و الان که فقط سه سانس اکران بیشتر ندارد توصیه می کنم حتما ببینید.به خصوص که امکان اکران بدون حذف اش کمی بعید به نظر می رسد.
فیلم اصغر فرهادی و میر کریمی و معتمدی و رامبد جوان و چند تای دیگر هم که در یادداشت قبل نوشتم ، فیلم های عالی تا متوسطی هستند که بعید می دانم جرح و تعدیل شوند، اما دیدن دو تای اول در جشنواره حس خاص خودش را دارد که به تجربه اش می ارزد.
پی نوشت: دیشب فیلم شبه مزخرفی دیدم که در ماهنامه فیلم ان را حاصل دغدغه های شخصی کارگردان دانسته بود.هنوز خیلی ها مفهوم فیلم و سینما را درک نکرده اند و جدای بعد تجاری اش که قطعا تامین نخواهد شد، قصه گویی و حتی اصول فیلم سازی را هم فدای دغدغه می کنند.همین را بگویم که اسم فیلم «ارتباط خانوادگی» بود.
