جشنواره فیلم امسال بدجوری مشتاقمان کرده و اسامی کارگردان های بزرگ صبرمان را لبریز.
اول از همه مشتاق «جدایی نادر از سیمین» ام.که کارگردان اش در «درباره الی» کمی به سینمای کشور، امیدوارم کرد و چنان به وجد ام آورد که یادم نیست چند بار رفتم و دیدم اش.
دوم مشتاق «خیابان های آرام» کمال تبریزی ام که در این چند سال ،دست روی موضوعاتی می گذارد که بعضی ها دردشان می آید و البته گاهی می تواند حرف اش را بزند و گاهی هم لنگ می زند.
سوم مشتاق«یه حبه قند» رضا میرکریمی ام که عکس هایش نوید فیلمی پر شور و البته فکر شده را می دهد.
چهارم «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی کیا که چند سالی است وارد ژانر جدید اش شده و نمی دانم این یکی حاتمی کیای همیشگی است یا ورژن جدید اش و یا ترکیبی از هر دو.
پنجم«آسمان محبوب» استاد مهرجویی که حتی ضعیف ترین اثرش هم قابل تامل است اگر چه وقتی فلسفه بافی می کند و فیلم هایش تلخ می شود کمی از آن چه دوست دارم فاصله می گیرد.
و ششم «جرم» مسعود کیمیایی که سالهاست دیدن یک فیلم خوب از او برایمان آرزو شده .
تعدادی هم فیلم وجود دارد که شاید به وجدمان بیاورند و شاید هم ضد حال اساسی باشند.
در هر صورت به تبع فضای سیاسی غیر قابل پیش بینی مان فضای هنری مان هم همان گونه شده.امیدوارم حداقل امسال یکی دو تا فیلم عالی داشته باشیم و خستگی از تنمان در بیاید.
