حتما شنیده اید که برخی کالاها را استراتژیک می نامند.معنی ساده اش این است که می توان از این کالاها در پیشرفت بلند مدت مجموعه استفاده کرد.به خصوص در کشور ما که خودش را در حال توسعه می نامد و این یعنی به دنبال رشد و جهش است.
اما نمی توان هر کالایی را استراتژیک نامید.
یک منبع استراتژیک باید دارای چهار ویژگی باشد.اول اینکه ارزشمند باشد.دوم نایاب .سوم تقلید ناپذیر.
یک کالای بی ارزش که همه جا وجود داشته باشد و برای رقبا قابل دسترسی و تقلید باشد نمی تواند شما را به نسبت بقیه رشد محسوس دهد.چون در اختیار همه هست و آنها هم به مانند شما رشد می کنند و مثلا بیست سال بعد نمی توانید رتبه پنجم تان را به اول تبدیل کند.
اما مهمترین ویژگی یک منبع استراتژیک این است که بتوان از آن استفاده کرد.
حتما بارها شنیده اید که نفت یک کالای استراتژیک است.قرنها نفت در لایه های زیرین کشور ما وجود داشت، آیا تا قبل اینکه ما استخراجش کردیم و فروختیمش، برای ما ارزشی داشت؟ یا شاید از منابع کم اهمیت تر هم بی مایه تر بود.
دقیقا مشکل کشور ما از اینجا شروع می شود که ما در استفاده از منایع مهم و استراتزیک مان ضعف داریم و وقتی این گفته تلخ تر خواهد شد که در صورت عدم توجه لازم به منبعی که ارزشمند و نایاب و تقلید ناپذیر است، نتیجه عکس خواهد شد و آن منبع به جای اینکه ما را رشد دهد، به یک تهدید و بلای جانمان تبدیل خواهد شد.
مثال کاملا عینی اش در کشور ما نسل جوان هستند که این روزها بیش از آنکه به آن ببالیم، دادمان را در آورده اند.
