سی و یک شب

به جرات می توان رشد و پرورش چهار پیشوای اهل تسنن را مرهون نهضت علمی امام صادق(ع) و پدر گرامی شان دانست.
اگر چه این امکان وجود داشت که در غیر این صورت هم این شاخه های به زعم ما نادرست در دین به وجود بیاید و غالب مسلمانان به آن چه بگروند که در دین ما کاستی هایی دارد،‌اما نمی توان نقش امام صادق(ع) را به سبب زمان و مکان پرورش این افراد نادیده گرفت.
اگر بخواهیم به سیاق برخی مدعیان امروز سخن بگوییم،‌لاجرم باید بر این رحکت علمی امام خرده بگیریم که موجب بالیدن افرادی شدند که در دین انحراف ایجاد کردند.
اما اگر نگاه بالادستی به این قضیه داشته باشیم،‌یه این نتیجه خواهیم رسید که پیشوایان دینی ما به جای فرار از بحث و تفکر و کنکاش در دین ،‌به سمت ان مشتاقانه حرکت می کردند و پرسش گری را مذموم و منفور نمی دانستند.