آدم بزرگ ها از تخت سواری در بیمارستان گریزانند.ترجیح می دهند تا اتاق عمل روی پای خودشان بروند.وقتی هم که مجبور به دراز کشیدن بر روی تخت هستند،یا چشمانشان را می بندند و یا دست بر صورت می گذارند.
اما بچه ها فرز و چالاک سوار تخت می شوند و از فرصت تخت سواری و لذت اینکه دیگران تخت را هل دهند، استفاده می کنند.
وقتی چاره ای جز تخت سواری نیست، نگاه فرصت نگر بچه ها را بیشتر می پسندم.
