سی و یک شب

آنچه این روزها از تریبون های رسمی مطرح می شود ،‌می تواند نشان دهنده تهدید نظامی کشور باشد.چون افرادی که تا دیروز هرگونه وحدت و مدارا را نفی می کردند و یا صرفا در شعار به آن می پرداختند ،‌به یک باره غلظت این نوع تعبیرات در جملاتشان افزایش یافته و البته تهدیدهای عجیب و غریب دشمن خارجی هم مزید بر علت شده.
برخی دوستان هم به سیاق روش مالوف نظام،‌تا پای تهدید خارجی وسط می آید ،‌به صرافت می افتند که باید وحدت کرد و چه و چه.
اما من همان طور که قبلا هم گفته ام ، اولین شرط وحدت را در تعیین مواردی می دانم که وحدت باید بر روی آنها انجام گیرد.همان طور که در گذشته حاجی زم در مطلبی اشاره کرد،‌ما دو نوع وحدت کلی می توانیم داشته باشیم:وحدت برای حفظ نظام و وحدت برای اصلاح آن.
اگر قرار باشد به مانند سالیان گذشته ،‌وحدت برای حفظ نظام باشد و آب از آب تکان نخورد و در بر همان پاشنه بپرخد،‌وحدت صرفا به یک طرف ماجرا سود خواهد رساند و وقتی تهدیدها رفع شد،‌آن طرف که معمولا روی زیادی هم دارد ،‌با توان بیشتری و با تبر به جان طرف مقابل که از قدرت رسمی چندانی برخوردار نیست می افتد و تا از ریشه آن را نکند ول کن ماجرا نخواهد بود.
اما اگر وحدت برای اصلاح نظام باشد ،‌راه حل اش اصلاح مثبت برخی امور و تغییر در رویه های موجود است.که آن هم مشخصا باید توسط قدرت انجام بپذیرد.یعنی اول بپذیرند که اشتباهاتی شده ،‌دوم مسببین برخی اشتباهات بزرگ را توبیخ کنند و سوم با تغییر مثبت ،فضایی فراهم آورند که امکان رخ دادن آن اشتباهات حداقل درصدی کاهش بیابد.
در غیر این صورت حتی اگر چون منی ،‌روزی به خاطر رفع تهدید خارجی وارد گود شویم،‌به گونه ای رفتار خواهیم کرد که دیگران فکر نکنند چشممان را بر ایرادات بسته ایم و اهم فی الاهم کرده ایم.
والسلام