سی و یک شب

در فیلم های غربی بارها مشاهده کرده ایم که ماجرای اعتراف کردن مسیحی ها پیش کشیش را به سخره می گیرند.به طور نمونه در فیلمی که طنز بود یکی از شخصیت ها مدام به پیش کشیش می رفت و اعتراف به گناه یکسانی می کرد و این گونه نشان داده می شد که این اعتراف صرفا برای راحت شدن از عذاب وجدان است.اما نوع گناه یکی بود و مدام در برابر افراد مختلف و در زمان های مختلف تکرار می شد.
من سال هاست که در شب های ماه رمضان ، چند شبی به یکی از مجالس مناجات می روم.در این بازه حداقل ده ساله ،‌سالی نبوده که در آن مجلس تذکراتی در باب اینکه هنگام آمدن به مناجات موجب اذیت و ازار خانواده و همسایگان و ... نشوید ،نشنیده نباشم.همیشه هم این تذکرات در پی یادداشت هایی بوده که به مسوولین جلسه داده شده.یعنی کسی که به مناجات در شب های ماه رمضان می آید که عملی در نهایت مستحبی است این قدر نمی داند که نباید در راه آن به مردم ازاری که عملی قطعا حرام عقلی و شرعی است دست بزند؟
من که باورم بر این است که بسیاری از افرادی که به این مجالس می آیند واقعا هدفشان توبه حقیقی و تهذیب نفس و حرکت در مدارج بالای عبودیت نیست.بلکه آنان به مانند تمامی افراد بشر نیازهایی دارند و محتاج سرگرمی هستند.