سی و یک شب

معمولا ما آدم ها در اولین برخوردمان با یک تجربه جدید ،‌حس آرمان گرایی و ایده آل نگری قوی ای داریم.مثلا پدیده دوست یابی را در نظر بگیرید.خود من در اولین تجربه هایم دنبال کسی بودم که یک جورهایی کپی برابر اصل خودم باشد.علایق مشترک،‌نگاه مشترک،‌سلیقه مشترک و خیلی مشترک های دیگر.
اما نتیجه اش بسیار ناامید کننده بود و مجبور می شدم برای این مشترک سازی زورکی کلی هزینه بدهم.البته پیدا کردن دو سه تا رفیق که تاحدی به آدم نزدیک باشند شدنی است، ولی نمی توان حتمی اش دانست.در مورد ازدواج همین را می گویند و در مورد بسیاری موارد دیگر .
زمانی که در کشور ما انقلاب شد به نظرم این حس آرمان گرایی به اوج خودش رسید.اینکه ما متفاوتیم.می خواهیم دنیا را تکان بدهیم.چشم همه دنیا به ماست و همه دست به یکی کرده اند که ما را فشل کنند.که باید در کوتاه ترین مدت عدل علوی را در کشور خود و تمامی جهان پیاده کنیم و ....
این آرمان گرایی در مورد شخصیت ها هم به همان اندازه وجود داشت و کافی بود که کسی شهید بشود تا به مجسمه مسیح تبدیل گردد و نتوان حتی دوران مسوولیت اش را نقد کرد.
به نظر می رسد مدعیان امروزی هم که ادعای زنده کردن ارمان های انقلاب را دارند یکی از مشخصه هایشان همین ترویج افراطی ارمان گرایی باشد.نسل من که تربیت یافته در این نظام هست سال ها با این ارمان ها لالایی شنید و به خواب رفت.اما واقعیت این است که قهرمانان اسطوره ای و شکست ناپذیر کتاب ها و افسانه ها اگر چه پندهای زیادی برای نسل ما داشتند اما نمی توانند بزرگترها را به خواب ببرند و آن چنان مقهورمان کنند که سوال هایمان را بخوریم و با خیالشان خوش باشیم.