سی و یک شب

می گویند عده ای از علمای یهود پیش پیغمبر اسلام آمدند و از او سوالی پرسیدند.
رسول الله(ص) فرمود که اگر آنچه شما قصد دارید ،‌در جواب سوالتان بگویم،‌خواهید گفت جواب تو به این دلایل غلط است و لذا تو پیغمبر خدا نیستی.
اگر هم انچه که جواب صحیح این سوال است به شما بگویم،‌دوباره خواهید گفت که جواب تو با داشته های ما نمی خواند و باز هم تو پیغمیر خدا نیستی.
و لذا جواب آنان نداد و ره گرفتند و رفتند.
شنیده ام دکتر شریعتی در جایی گفته که لازمه بحث و تبادل نظر و سوال پرسیدن این است که طرفین شک داشته باشند.
اگر یکی از طرفین یقین داشته باشد و بخواهد ادای شک دربیاورد،‌تا قیام قیامت هم بحث کردن با او نمی تواند به نتیجه برسد.چرا که او به دنبال نتیجه نیست و صرفا می خواهد آنچه در ذهن دارد را اثبات کند و اگر هم نتوانست،‌طرف مقابل را تخطئه کند.
شهید مطهری در جایی می گوید که فردی در خیابان جلوی ایشان را می گیرد و در مورد یکی از احکام از او سوال می کند.ایشان هم از سر رغبت به تمامی سوالات آن فرد جواب می دهد.در نهایت اما آن فرد به ایشان می گوید که از جواب تو قانع نشدم.
شهید مطهری هم می گوید که انچه من می دانستم همین قدر بود که عرض کردم.
آن فرد هم گستاخانه به ایشان می گوید که تو که نمی توانی منو قانع کنی،‌غلط کردی این لباس را بر تن کردی!!!