سی و یک شب

مهمترین مشخصه یک مامور امنیتی نشانه شناسی اوست.اصلا او را برای همین گذاشته اند،‌تا نشانه ها را ردیابی کند و قبل از آنکه به پیامد ناگواری منجر شود جلویشان را بگیرد.بعدش با حدس و ظن و گمان،‌نشانه ها را تبدیل به فرضیه ها می کنند و در ادامه به اثبات یا رد آنها می پردازند.
مثلا فردی را در نظر بگیرید که دستش به طرز مشکوکی در جیب پالتویش قرار دارد.
این می تواند یک نشانه و علامت از تروریست بودن و مسلح بودن او باشد.اینجاست که مامور امنیتی این فرضیه و فرضیه های مختلفی را در ذهن می پروراند و به دنبال کشف حقیقت می رود.
اما در نقطه مقابل قاضی وجود دارد.قاضی کارش با اسناد و مدارک و موارد قطعی و اثبات شده است.یک قاضی برای کسی که دستش در جیب بوده ، حکم زندان نمی دهد.چرا که ممکن است بعدا کشف شود که طرف نان بربری در جیبش چپانده بوده!
برای همین است که معمولا در کنار ماموران امنیتی قضاتی قرار دارند و حتی وزیر اطلاعات را مجتهد گذاشته اند ،‌تا این حدس و گمان ها و البته قدرت بی حد و حصر ، ماموران امنیتی را به برخورد خلاف نکشاند.
اگر هم به خلاف کشیده شد و از قدرت به نحو غلطی استفاده شد،‌برخورد مقتضی شود تا تکرار نشود.
شما از دید خودتان دشمن ترین فرد و نهاد و کشور با جمهوری اسلامی را در نظر بگیرید.بعد، از دیدار تعدادی از افراد داخلی با آنها هم خبردار شوید.یا مثلا آن دشمن کذایی مرتب از برخی داخلی ها دفاع کند و ....
تنها چیزی که به دستتان می آید این است که احتمالا کاسه ای زیر نیم کاسه است.
ان موقع فرضیه ها در ذهن شما شکل می گیرد و در صدد اثبات یا رد آنها هستید.
اما نمی شود به صرف این موارد کسی را دستگیر و حکم زندان برایش داد و یا ابرویش را برد و هر چی نسبت زشت است به او داد.
ممکن است طرف بگوید با فلانی داشتیم در مورد شیوه پخت قرمه سبزی صحبت می کردیم.
درسته که شاید عقلا جور در نیاید،‌ولی نمی شود که بدون دلیل و سند و مردک و صرفا با نشانه ها برای کسی حکم صادر کرد.
البته این نمی شود صرفا از سر خیرخواهی و توصیه است.
چون شاید شده باشد...