سی و یک شب

دعاهای ماه رجب را که می خوانم.آرام می شوم.مانند طفلی در آغوش مادرش ،که می داند در نقطه امنی قرار دارد.
اما همین که به خیابان می روم ،مردم ام را می بینم که پرخاشگر و تند شده اند.همین امشب در جایی که بودیم دعوا شد و کام همه مان تلخ.
به اینترنت که می روم بی اخلاقی ها و من من ها مدتهاست که حوصله ام را سر برده اند .
به سخنان مسوولانم که می نگرم.پر است از تنش و جنگ و تهدید و این و آن را از میدان به در کردن.
آرامش ،امروز گمشده همه ماست و چه بد است که وقتی نظام و جامعه  ما عنوان اسلامی را یدک می کشند ،نمی توانند این آرامش را به ما ارزانی دارند.
ما آرامشمان و به تعبیر رساتر،‌خدایمان را گم کرده ایم.مسجد و نماز جمعه و هیات و دانشگاه و حوزه ما از آن محتوای اصلی شان تهی شده اند.مگر می شود در جایی خدا باشد و آرامش نباشد! چرا که :
الا بذکر الله تطمئن القلوب