محرم و صفر که می شود هیات ها جان می گیرند و افراد مذهبی که دغدغه روشنفکری دارند، بعضی علما و مراجع و دیگرانی که گاه غرض و مرض دارند شروع می کنند به انتقادات به جا و نابه جا از این رسانه!
در حالی که کمتر کسی به مزایا و به قولی برکات این رسانه می پردازد، که شاید معتقدند از فرط عیان بودن حاجتی به بیانش نیست.
اگر فرصتی داشتم و توفیقی شد می خواهم به زبان وبلاگی و عامیانه به دفاع از جنبه های مثبت این پدیده نه چندان نوظهور بپردازم .دوستانی هم که نظرات موافق و مخالف دارند، بی بهره مان نگذارند.
اول: وجود هیات
فکر می کنید اگر کسی روزه نگیرد چقدر ماه رمضانش، ماه رمضان می شود؟ همین روزه شکمی که بعضی می گویند باید از آن فراتر رفت و معمولا نمی شود، همین قارو قوری که شکممان راه می اندازد و همین که ویترین مغازه ها لب و لوچه مان را آب می اندازد و نیرویی مانعمان می شودکه «روزه ای!» ، شاید توفیق ترک گناه و عمل خیری را نصیبمان کند.
از طرفی روزمرگی و غفلتی که نتیجه طبیعی روزمرگی است ،با سحربیدارشدن و غروب به خانه برگشتن و گرسنگی مان به هم می ریزد و تلنگری هم که بخوریم شاید به جاهای خوشایندتری برسیم.
حالا روزه ماه رمضان تبدیل می شود به هیات ماه محرم.اگر دسته ای نباشد و پرچم سیاهی و بفرما روضه ای ،اصلا روزمرگی مان تلنگر می خورد؟ شما بفرما در همه هیات ها را تخته کن، فکر می کنید ملت با دیدن سریالهای عشق و عاشقی و تحریفی تلویزیون یاد امام حسین(ع) می کنند.تصمیم می گیرند فلان خلاف را نکنند و یا مثلا آمار خرید تلویزیون شان پایین می آید.خدا آن روز را نیاورد که مردم از طریق امثال تلویزیون بخواهند به مکتب اهل بیت برسند.
در آخر اولین نوشته ام یادآوری کنم که منظورم از هیات فقط عزاداری و سینه زنی نیست.حتی جلسه سخنرانی که معمولا در این ایام با مختصر روضه ای همراه است هم در تعریف من هیات است.اگر سخنرانی ها در ماه های دیگر سال هم باشند هیچ وقت به شلوغی امثال این ایام هم نیستند و معمولا در چنین ایامی است که به صورت دهه ای و ماهیانه ای برگزار می شوند.می توانید برای امتحان مثلا در ماه ربیع یک دهه جلسه بگذارید تا سوت و کور بودنش برایتان عیان شود.
