سی و یک شب

در قراردادها بخشی وجود دارد به نام هزینه دیرکرد.
یعنی هر کدام از طرفین قرارداد اگر نتواند در زمان مورد توافق به تعهداتش عمل کند، لاجرم باید هزینه ای به طرف مقابل پرداخت کند.
در مباحث اجتماعی هم چنین هزینه هایی وجود دارد.اما معمولا پرداخت هزینه دیرکرد اجتماعی چندان ممکن نیست و حتی گاهی مصداق نوش دارو بعد از مرگ سهراب می شود.
آیت الله مهدوی کنی که از بزرگان و محترمان جریان اصول گرا به حساب می آید طی اظهار نظری که امروز منتشر شده ،‌گفته:«ممکن است در رقابت های انتخاباتی نامزدی به اعلام برنامه های خود پرداخته و
گذشتگاه را نقد کند اما این نباید به اینجا بینجامد که رقبا وارد زندگی
خصوصی یکدیگر شده و مثلاً یکی به آن یکی بگوید تو زنت چنان است و ...نباید مسائلی را درباره خانواده و فرزندان دیگران گفت که طرح آن بایستی در
محاکم قضایی به آنها رسیدگی شود. نباید خطای فرزند به پای پدر نوشته شود
همانگونه که خطای پدر به پای پسر نوشته نمی شود.»
اگر همه آنچه جریان حاکم در مورد انتخابات می گوید را باور کنیم؛ مثلا بپذیریم که هیچ تقلبی رخ نداده و جناح شکست خورده با برنامه ریزی قبلی به آشوب پس از انتخابات پرداخته،‌نمی توانیم از این نکته بگذریم که جمعیت شرکت کننده در راهپیمایی خاموش 25 خرداد،‌آنقدر زیاد بود که هر دو طرف ماجرا را تا مدتی در شوک نگه داشته بود.
به نظرم آن جمعیت ؛که در طول تاریخ جمهوری اسلامی بی سابقه بود و علنا در مقابل حاکمیت قرار گرفتند ،را نه تقلب به عرصه آورد و نه هماهنگی جریان س ب ز.بلکه برخوردهای غلطی که در مناظره معروف و در روز 24 خرداد در میدان ولیعصر اتفاق افتاد مهمترین عامل محرک ان حضور بی سابقه و حوادث تلخی بود که پس از آن در کشور ما افتاد و هزینه های زیادی را به همه مان تحمیل کرد.این ترس اعترافی دوستان از دستگیری به قول خودشان سران فتنه هم به همین موضوع بر می گردد.

اگر بزرگان فهمیده جریان اصول گرا و مسوولین عالی رتبه نظام ،به تعبیر خودشان سکوت را در برخی موارد جایز نمی دانستند و امر به معروف و نهی از منکرشان فراموش نمی شد و احیانا به خاطر آنکه نکند عکس العمل شان در برابر عملی به تعبیر خودشان گناه و غیر اخلاقی ،موجب کاسته شدن از ارای کاندیدای اقل الشرین شان نشود،‌ وارد صحنه می شدند و به انتقاد از عمل خلاف می پرداختند، امروز این همه هزینه نمی دانند و مجبور نبودند دم دشمنان نظام را گرم کنند.