سی و یک شب

دو حادثه در صدر اسلام رخ داده که از حیث عظمت و فجیع بودن اش بی سابقه است؛ حمله به خانه حضرت زهرا(س) و عاشورا.
در هر دو حادثه یک طرف ماجرا نزدیک ترین منسوب به پیامبراکرم بوده.در عرب آن زمان هم به احتمال بالا،‌همین منصوبیت و قریشی بودن و ... دارای ارزش و اعتبار بوده.کمااینکه از قول عایشه آمده که چه نشسته اید به همسر رسول الله اهانت می کنند.
از آن طرف ،فاجعه ای که رخ داده بسیار پرعظمت بوده.یک جا آتش زدن در خانه و سیلی زدن و با تازیانه نواختن و دست بسته بردن علی(ع) به مسجد برای اخذ بیعت.
وقتی این دو وجه را کنار هم می گذاریم؛ یعنی از یک طرف بزرگی و عظمت کسانی که به آنها اهانت شده را می بینیم و از آن طرف اوج رذالت و پستی و به هر کاری دست زدن طرف مقابل را،‌خواسته یا ناخواسته این سوال در ذهنمان شکل می گیرد که چرا آن جامعه تربیت یافته توسط رسول اکرم هیچ واکنشی نسبت به این حادثه ها ابراز نمی کند.
یک علت مشخص اش این است که آن بزرگواران به عنوان مخالفان و مقاومت کنندگان در برابر حکومتی که خود را جانشین رسول الله اعلام می کرد،‌معرفی شدند.علی(ع) از بیعت سر باز زد.و مقاومتش می توانست دیگران را هم به این کار ترغیب کند.
برای همین آنانی که می گفتند حفظ نظام از نماز هم واجب تر است باید چه کار می کردند؟
اخذ بیعت به هر نحو ممکن از علی(ع) به منظور حفظ نظام و یا حذف او.برای همین سیلی و تازیانه و در آتش زدن و جنین را کشتن، همه با همان هدف حفظ نظام توجیه شد و در ذهن عوام جا گرفت.
مدافعان وضع امروز یک بار این ذهنیت هایشان از عمر و ابوبکر را فاکتور بگیرند و خودشان را بگذارند جای آن دو.حکومتی تشکیل دادی و چند نفر مانع تراشی می کنند.چه کاری باید انجام بدهی؟آیا همه آن راههای رفته را توجیه نمی کردید؟
می گویند تاریخ بی رحم ترین معلم انسانهاست.