سی و یک شب

حالا بعضی وقت ها از دستشان در می رود و مثل چنین خبری را کار می کنند.
که وضع واقعا با آنچه تبلیغ می شود،‌متفاوت است و حتی آمارهایشان هم بدان اشاره دارد.
این قسمت نامه آخر نوری زاد بیان همین وضعی است که متاسفانه برخی سعی در انکارش دارند:
«رهبر گرامی، میدانم سخنان ناگوار من چه بسا تلخ و آشوبنده باشد. اما
بیایید سخن تلخ و صادقانه مرا، بر شیرینی سخن چاپلوسانه ی کسانیکه شما
را احاطه کرده اند، ترجیح دهید. جامعه ی ما، در جوار یک انفجار
بزرگ است. دیگ جوشانیست که ما به خاطر آزار از خروج پرسروصدای بخار
آن، چوب کبریتی در سوپاپ آن فرو کرده ایم. من با همه ی اطمینانی که سابقاً
در جانبداری از شما می نوشتم، اکنون نیز در جانبداری از شما می نویسم: ما، به
روزهای پایانی فرصت آزمون خویش رسیده ایم. روزهایی که دست تقدیر، سنتهای ناب و حتمی خدای متعال، ما را از گردونه ی امتحان به در می برد.
امتحانی که در این سی سال فرصت، جز خراش و خرابی با ما نبوده است. ما و
شما؛ مردم خویش را از دست داده ایم. اگر سکوت و آرامشی در آنان
می بینید به ضرب زور و اسلحه است. اگر باور ندارید به یک آزمون
خیالی تن در دهید. به دو کشور ایران و مثلاً سوئد یا کانادا یا حتی مالزی اعلام می کنیم که مردم این دو کشور، یک روز، فقط یک روز پلیس و
بسیج و اسلحه ای بر سر نخواهندداشت و آزادند که هرچه می خواهند انجام دهند. فقط طی
یک روز. تصور می کنید در پایان این یک روز؛ کشور ما و شما چگونه خواهد بود؟ و
کشورهای دیگرچطور؟ قصد من از این مقایسه، مجیزگویی از غرب یا سایر کشورها نیست.
بلکه می خواهم به شکنندگی آرامش و سکوت دروغین جامعه ی خویش اشاره کنم.
»
متن کامل این نامه را می توانید اینجا مشاهده کنید.