سی و یک شب

فرض کنید در جمعی از دوستان و آشنایان و حتی مریدانتان نشسته اید که فردی از در وارد می شود و هرچه لیچار بلد است نثارتان می کند و به اصطلاح امروزیها ،می شوردتان و روی بند رخت آویزانتان می کند.
به نظر شما کدام عکس العمل شما می تواند عزت و احترام بیشتری در بین اطرافیانتان برای شما دست و پا کند؛ جواب فرد هتاک را با لیچارهایی خفن تر دادن،‌یا سکوت پیشه کردن؟
حالا تا دلتان بخواهد مثال تاریخی هم در این باب داریم؛ البته این را برای کسانی می گویم که مدام به دنبال فلان و بهمان رفتار اهل بیت هستند.از برخوردهای امام مجتبی(ع) ، از واکنش امام سجاد(ع) به آن پیرمرد شامی و از مواردی که در یادداشت قبل آوردم.
با این وجود و دلایل عقلی ضمیمه این بحث،آایا کسی شک دارد که سکوت ،کریمانه تر و عزت مندانه تر از پاسخ دادن و حتی به عقوبت رساندن شخص هتاک است.
من فرض می کنم محمدنوری زاد آن گونه که در حکمش آمده،‌به رهبری و نظام توهین کرده.کسی که در بیت ،برو بیایی داشته و حتی در همان نامه هایش لحن مولایم خامنه ای را نشانده،‌باید این گونه عقوبت بکشد.
نامه نوری زاد و مشابه آن چه تعداد در فضای اینترنت وجود دارد؟ آیا ما می خواهیم همه آنان را به دادگاه بکشانیم و دو ،سه سال برایشان حبس ببریم.
امثال چنین احکامی و همچنین احکام مشابهی چون زندان برای حضور در یک راهپیمایی چندصدهزار نفری و یا اخلال در ترافیک و...،‌بیش از آنکه به تقویت اعتماد و باور مردم و پا پیش گیری از چنین کارهایی منجر شود،‌بیش از بیش ما را از چشم مردم خواهد انداخت.
کسی که بزرگوار و عزیز نباشد ،شاید بتواند سالها بر جسم مردم حکمرانی بکند،‌ولی از نفوذ در دلهایشان برای همیشه محروم خواهد ماند.