سی و یک شب

هر دویشان را تا حدی می شناسم.انسان های شریف و دارای اندیشه بودند.اما این همه بزرگ شدنشان بیشتر بر می گردد به زمان شهادتشان.که می خواستند روحیه شهادت را در جامعه تزریق کنند و از این دو استفاده ها کردند.
جالب آن است که هردو در سال های آخر عمرشان بیشتر مورد غضب بودند تا مورد لطف و عنایت.
آوینی که سوره اش را به توپ بسته بودند و تلویزیون یک دقیقه اضافه از روایت فتح اش را قطع می کرد.
صیاد هم که با آن همه افتخارات و طرح هایی که ازش با تمجید یاد می کردند در شغل خنثایی چون بازرسی نیروهای مسلح به انجام وظیفه می پرداخت.
بعد که هجوم ها به آنها شروع شد و برای صاحب شدنشان سر و دست شکستند،‌دیدند که آنچنان این دو با نگرش های یک بعدی و مریدپروشان جور در نمی آیند.حتی در بین دوستان و اقوام شان هم کمتر کسی پیدا می شد که آنچه قدرت می خواست را از این دو بیان کند.
لذا کارشناسان جدید وارد عرصه شدند و یا فقط به خاطره های آن دو بسنده کردند که آدم های خوبی بودند و دلشان برای خدمت می تپید و ....
سیدابراهیم نبوی حرف جالبی زده.گفته اگر آوینی الان زنده بود پیش محمدنوری زاد بود.
البته من پیش گو نیستم.ولی با شناختی که از صیاد و آوینی پیدا کرده ام مجبورم تا حدی حرف نبوی را تایید کنم.
آن موقع تکلیف این خیابان ها و بزرگراه ها و یادواره ها معلوم نبود چی می شد.
البته چیزی که الان به وفور پیدا می شود،‌شخصیت و شهید مصادره شده است