سی و یک شب

یک شبه ضرب المثل مدیریتی وجود دارد که می گوید:«همیشه بدیهی ترین راه حل، بهترین راه حل نیست»
ناظر به آن است که معمولا ما در برابر مشکلات پیش بینی نشده و یا نکرده،‌می رویم سراغ دم دست ترین راه حل های ممکن که معمولا به مانند یک داروی مسکن ،‌برای مدت کوتاهی ما را از مشکل فارغ می کند ولی آن را حل نمی کند و در آینده نه چندان دور،‌مشکل قوی تر شده به سراغمان می آید و ممکن است طی دفعات متوالی ما را از پا در بیاورد.
آنقدر هم مثال به خصوص در کشور ما برای این مساله وجود دارد که نگفتنی هستند و از حوصله خارج؛ البته بعضی هایشان در گذشته نه چندان دور در کشورهای دیگر هم پیاده می شدند.
یک نمونه اش مساله اعتیاد است.وقتی شما به عنوان یک مسوول تصمیم گیر در برابر معضل اعتیاد قرار می گیرید شاید بدیهی ترین راه حل این باشد که جلوی ورود جنس را بگیرید.تا با این کار هم مانع رشد اعتیاد شوید و هم معتادان را به سمت ترک آن سوق دهید.و هم خودتان را وظیفه شناس و در راستای خدمت به مردم معرفی کنید.
طی این سالیان طولانی ،هزاران تن مواد مخدر در کشور ما کشف و آتش زده شده.یکی از مهمترین وظایف و اقدامات پلیس ما که با افتخار هم از آن یاد می شود ،‌جلوگیری از ورود مواد مخدر به کشور و شهرهاست.
اما همان آمارهای رسمی نشان می دهند که اعتیاد در کشور ما در حال رشد است.
از طرفی طبق بررسی های انجام شده در کشورهای دیگر، با کم شدن مواد مخدر جرایم دیگر چون قتل و سرقت و چاقو کشی رشد فزاینده ای داشتند و جامعه ناامن تر شده.چون افراد معتاد برای دسترسی به جنس نایابی که گران تر شده ،‌نیازمند مبالغ بالاتری هستند که آنها را به سمت جرایم دیگر سوق می دهد.
همه اینها در مورد مساله ای مثل اعتیاد نشان می دهد که معادله بدیهی و دم دست کمبود جنس مساوی است با کمبود معتیاد و کمبود معتاد مساوی است با بهبود امنیت و آسایش جامعه و ... چندان درست هم نیست.(یا به تعبیر گویاتر چند مجهولی است )
حالا برای جامعه ای که بهره وری و بازدهی در آن پایین است و رقم خوبی در شاخص های رشد و توسعه و علم و ... ندارد هم ،پیچیدن نسخه کار و همت مضاعف ،اگرچه بدیهی ترین راه حل است ولی شاید بهترین آنها نباشد.که در یادداشت بعدی به آن می پردازم.