سی و یک شب

معمولش به این است که لحظه تحویل سال دوست داریم در کنار بهترین عزیزانمان باشیم، آن هم در عزیزترین مکانها.
برای همین گروهی به مکانهای زیارتی می روند و گروهی دیگر به منزل بزرگ ترها.
سال که تحویل می شود،‌مختصر دعایی می کنیم و کینه و کدورت ها را به کنار می گذاریم و همدیگر را بغل می کنیم و بر سر و روی هم بوسه روا می داریم.
بعد هم نوبت عیدی دادن می شود.
بعید می دانم کسی در این لحظه ماندگار شده دوست داشته باشد زندان بان باشد؛‌آن هم برای زندانی که پشت میله هایش مملو از کسانی است که در زندان اند ،‌چون آزادی شان را تحمل نکرده اند.
خانواده های بسیاری از این بدیهیات و معمولی های ما بهره مند نیستند.
یا عزیزانی در زندان دارند و یا عزیزانی که زندان بان شده اند.
به یاد همه آنان هستیم؛‌محمد نوری زاد،‌ علیرضابهشتی شیرازی و ...
به امید روزی که چنین زندانیانی نداشته باشیم و زندان بانانمان وجدانی آسوده داشته باشند.
این معز الاولیاء و مذل الاعداء