سی و یک شب

یکی از مهمترین برکات اتفاقات رخ داده در این چندماهه این بود که برخی ها مصلحت سنجی را کنار گذاشتند.شاید هم به عمق برخی رفتارهای غلط و تبعات و خسارات ناشی از آن بیش از پیش پی بردند و وارد عرصه شدند.
در این بین سه تن از روحانیون جوان به نظر من نقش متفاوت و ویژه ای داشتند.آقایان محمدمطهری، رسول جعفریان و محمدسروش محلاتی.
که در این بین نقش حجت الاسلام سروش محلاتی بسیار ویژه است.ایشان شاید جزو ممتازین حوزویانی باشد که در مورد اسلام سیاسی و نظریات امام(ره) کار جدی کرده و اگر چه یادداشت هایشان شاید به صراحت دو نفر اول نباشد ،ولی به نظرم بسیار ریشه ای تر و در دراز مدت مفید به فایده تر است.
جواب هایی + + + + که به ادعاهای یکی از فقهای شورای نگهبان دادند را اگر یادتان باشد ،‌بدون پاسخ ماند،‌چون پاسخی نداشت.
در آخرین یادداشت شان هم به موضوعی پرداخته اند که واقعا برای خود من هم سوال اساسی بود.
برخی دوستان گذشته که با هم رفیق هیات و مناجات و ... بودیم و به نمازشان اقتدا می کردیم،‌امروز به گونه ای در مقابل ما قرار می گیرند که به مسلمانیمان شک کرده بودیم.و نمی دانستم که کجای کار ما یا ایشان غلط و یا متفاوت بوده که این همه فاصله را موجب شده.
به طور نمونه اصرار و ابرامشان بر دروغ گویی و تایید دروغ گویی دیگران.(یک زمانی اگر یادتان باشد خبرگزاری فارس روزی بیش از ده تا خبر تکذیب شده داشت که نشان می داد این اخبار دروغین سهوی و تصادفی نیستند.)
این یادداشت آخر آقای سروش محلاتی هم بیان می کند که چرا برخی این گونه بی محابا دروغ می گویند و البته معلوم می سازد اختلاف فکری و روشی برخی مدعیان امروز را با راه امام و شهید مطهری و اسلام .
اینکه نظر کسی که مطهری زمان نام گرفته ،دقیقا متضاد نظرات امام راحل و شهید مطهری در امر مهمی چون دروغ باشد خیلی موارد گنگ و سوال انگیز ذهن ما را پاسخ می دهد و علنی کردن این تناقض ها برای کسانی که از سر جهل پشت اینان راه افتاده اند و یا به آنان اعتماد کرده اند را آگاه تر می سازد تا جاهلانه دوغاب را به جای دوغ نپندارند.