سی و یک شب

هرچه می خواهم از «به رنگ ارغوان» رد شوم و بروم سراغ«صد سال به این سالها» و «طلا و مس» نمی شود.دیشب برای بار دوم به رنگ ازغوان را با جمعی از دوستان دیدم.همه خوششان آمده بود و می شد احساس رضایت را از چشمهایشان خواند.سکانسی که ارغوان را از منزلش بیرون می آورند ؛‌با آن موسیقی متن معرکه ،یکی از زیباترین سکانسهای سینمای ایزان است و شما را به یاد سکانسی در آژانس می اندازد که حاج کاظم قاطی کرد و سرش را به شیشه کوبید و ....
دیشب یک فیلم به تمام معنی مزخرف از محصولات بنیاد سینمایی فارابی دیدیم که به نحو شعاری و احیانا مورد پسند مدیریت دولتی سینما ،حادثه انقلاب را به تصویر می کشید و متاسفانه نه بازی جانداری داشت و از همه مهمتر نه فیلمنامه پر کششی.بارها خمیازه کشیدیم.اسم فیلم هم «کیمیا و خاک» بود.

این خودتحویل گیری آقای دکتر ! به مسوولان جشنواره هم سرایت کرده و در حالی که در سالهای گذشته برای انتخاب بهترین فیلم از نگاه تماشاگران ،کارتهایمان را در یکی از صندوق های ضعیف ،‌متوسط و یا خوب می انداختیم ،امسال گزینه ها تبدیل به خوب و خیلی خوب و عالی شده.یکی از تماشاگران در کنار گزینه خوب بالای صندوق نوشت:«مزحرف!» و برگه رای را داخل آن انداخت.
پس خلاصه اش می شود اینکه دیشب فیلم مزخرف خوبی دیدیم که کیلومترها با اثر عالی ای  چون به رنگ ارغوان فاصله دارد.اثری که با دیدنش آرزو می کنی که ای کاش من هم فیلمساز می شدم و چنین فیلمی می ساختم.