سی و یک شب

در دوران مدرسه،‌زنگ های ورزش جناب معلم ورزش بعد از نرمش های کششی و کشکی،‌تعدادی سر گروه انتخاب می کرد تا آنها یارکشی کنند و برویم سراغ فوتبال.
معمولا هم از یک طرف این یارکشی شروع می شد و نفر اول بهترین بازیکن را انتخاب می کرد.بعضا شکوه و شکایت و نارضایتی هم به وجود می آمد؛‌که البته کاریش نمی شد کرد.
معمولا هفت ،‌هشت نفر آخر هم جزو آنهایی بودند که با اکراه و از سر ناچاری و کامل شدن تیم انتخاب می شدند.برخی از این نفرات آخر بیشتر در نقش کمک کننده به حریف بودند و مدام به نفع او و به صورت ناخودآگاه و غیرارادی پاس گل می دادند.
خوب ، حیاط کوچک مدرسه ما اجازه نمی داد ورزشهای دیگری هم یشود کرد تا شاید برخی از این افراد استعداد خود را در آن رشته ها بسنجند.

الان در عرصه فوتبال حرفه ای هم همین طور است.برخی بازیکن ها مطلوب نظر خاص و عام اند؛ مثلا همین باشگاه های وطنی اگر بتوانند برای جذب لیونل مسی چه سر و دستی که نمی شکنند.
دسته دوم بازیکنان هم بسته به سیستم مربی و قابلیتی که از تیمش می خواهد ،‌انتخاب می شوند و دسته سوم هم در تیم های رده پایین روزگار می گذرانند و در شهر کورها ،‌پادشاه لقب می گیرند.
در عرصه سیاست هم با تمام تفاوت هایی که با عرصه فوتبال گل کوچک و حرفه ای دارد ،با پدیده «یارگیری» مواجه هستیم.
قطعا هم هیچ آدم عاقلی نمی آید گزینه اول و هدف اش را جذب بازیکن رده Nای قرار دهد که یار کمکی حریف به حساب می آید.
اگر ما معتقدیم که دشمن عاقل و با امکاناتی داریم باید بپذیریم که در رقابت جهانی،‌دشمن ما قطعا به دنبال بهترین بازیکنان ما خواهد بود و تمام تلاشش را خرج می کند تا بهترین مهره های نظام ما را در اختیار بگیرد.
حالا در برابر این دشمن(که البته در مورد تعریف و اهدافش مقاله دیگری لازم است و صرفا در این یادداشت با فرضیات حکومتی در نظرش گرفتم) سه نوع بازیکن داریم.
بازیکن سطح اولی که به دلایلی قصد بازی در تیم دشمن را ندارد و دشمن هم به خوبی بر این موضوع واقف است.
بازیکن سطح اولی که امکان بازی در تیم دشمن را دارد و یا دشمن اینگونه در مورد او فکر می کند.
و تعداد بسیار زیادی از بازیکن های رده Nام که اگر خودشان هم بخواهند ، دشمن علاقه ای به جذب آنها ندارد.یا همین طوری در خدمت دشمن هستند و مگر عقل دشمن پاره آجر برداشته که بخواهد برایشان پول خرج کند و یا بازیکنی که به خودش لایی می زند و از لحاظ آمادگی جسمانی و توانایی های تاکتیک پذیری و تکنیکی در سطح به تمام معنی ،افتضاحی قرار دارد را چه به خریدن!
حالا یک عده از این بازیکن های سطح فوق پایین مدام تذکره می زنند که فلان آقا و بهمان معترض باید با دشمن مرزبندی مشخص و علنی کند و برای اثبات اینکه مصداق «رطب خرده منع رطب کی کند؟» نشوند هم پشت بندش کلی به دشمن فرضی بد و بیراه می گویند.
مثل اینکه احمد مومن زاده در یک کنفرانس خبری اعلام کند که اگر منچستر و بارسلونا خواهان جذب من هستند ،‌بدانند که من اصلا تمایلی به بازی در تیم آنها ندارم.