ما به 16 آذر
مدیونیم.ما یعنی منی که دانشجو بوده و هستم و دوست دارم همیشه دانشجو باشم.و
آنهایی که می خواهند کشوری داشته باشند که روز به روز بیشتر به سمت تعالی برود.
16 آذر روز کسی است
که نشانه اش اعتراض است.نشانه اش دیدن نیمه خالی لیوان است.جز اندکی معدود در
نگاهش کاسب کاری نیست.
اگر داد می زند از
ته دل است.اگر انتقاد می کند بدون مصلحت سنجی متداول است.
قبول دارم که گاه
به تندی گرایش پیدا می کند.یک علت مهم اش هم آن است که به رسمیت شناخته نمی
شود.کسی تحویلش نمی گیرد و مجبور می شود داد بزند و شلوغش کند تا دیده شود.
دوران دانشجویی
دوران عشق و عاشقی.دوران نمازهای بی ریا.دورانی که یاد می گیریم روی پای خودمان
بایستیم.دورانی که استاد بیسواد را سر کار می گذاریم و به استاد با سواد احترام
.دورانی که قطعا عیب هایی دارد ولی نه به بزرگی عیب های دوره های دیگر زندگی مان.
برای همین من همیشه
دوست دارم در دوران دانشجویی ام خیمه بزنم و حداقل شمه ای از آن را برای همیشه
زندگی ام به یادگار داشته باشم.
فردا روز همه
دانشجوهاست.سراسری و آزاد و پیام نور و مجازی و ....و روز همه کسانی است که دوست
دارند بهره ای از دانشجو بودن ببرند.
روز کسانی که آقا
بالاسر بی منطق و زور چپان نمی خواهند.کسانی که دو دو تا چهار تای ذهنشان پاسخ می
خواهد و با باتوم و تفنگ و فحش جواب نمی گیرد.
فردا روز آینده
سازان و موثرین در سرنوشت کشور هست.بیانیه های تهدید و توهین آمیز کجای مشکل را حل
خواهد کرد؟
اگر دانشجو ساکن و
راکد شود، آینده کشور را سکون فرا می گیرد و نمک هم در این بی تحرکی خواهد گندید.
حداقل بگذارید فردا
،دانشجوی کشور برای یک روز هم شده بی دغدغه فریاد بزند.می دانیم که با فریاد ما
قرار نیست اتفاقی بیافتد. بگذارید این آرزو بر جوانان عیب نباشد .
بگذارید تا دیر
نشده...
