عید غدیر هم به
فهرست بلند بالای عید های نداشته ام اضافه شد.از میلاد حضرت زهرا (س) بود که مفهوم
رایج و تبلیغی عید در ذهنم رخت بست.آن روز حتی فراموش کردم برای عزیرانم هدیه بخرم
و تا به امروز یک تبریک ساده عید به هیچ عزیزی نفرستادم.
امروز از نظر من
اوج فاجعه عریان شده در حوادث بعد از انتخابات،از کل جنایات رژیم پهلوی بالاتر
است.مقایسه ای نه از سر کمیت که تکیه زده بر دیوار کیفیت.شاهی که خود و موالیانش
بنده هوی و هوس و برده آمریکا و پایین تنه و مست و بی سواد معرفی می شوند هر چه
کند از جهلش هست ،ولی در حکومتی که خود را امتداد حرکت انبیا می داند و حفظش را
اوجب واجبات و بالاتر از نماز می خواند و رهبرش را نایب امام زمان (عج) می پندارد
یک ظلم کوچک علنی شده اگر سرانجامش مجازات مجرم و احقاق حق نباشد همه ی آن القاب و
عناوین فرو می ریزد.چه برسد به قتل و ضرب و شتم عده ای که بالاترین مقام نظام هم
از آن برائت جست و هنوز آب از آب تکان نخورده.
عید غدیر مقدمه
محرم است و ماندم چگونه کسانی که بر ظلم های رفته شده چشم فرو بستند و گاه خود
فاعل آن بودند دوباره بنا بر عادت مالوف به ذکر مصائب و ظلم های رفته بر مولایشان
می پردازند و گریه و مویه سر می دهند؟
آن روز که بنا بر
عادت و روزهای تقویم که بی محابا می آیند و می روند،عید و عزایمان تعیین شود و ما
به خاطر رضای دل خودمان آنها را پاس بداریم و حتی گاه ،در لحظه پاس داشت هم حرمت
امام زاده را رعایت نکنیم، روز مرگ واقعی ارزشهاست.
و البته برای
آنهایی که این گونه اند، یافتن راه سعادت و پی بردن به خطا بسی دشوارتر است.چون
اول موضع رهایی از قید و بندها شک است که کسانی که خود را شیعه تام مرتضی علی(ع)
می دانند و الحمدلله الذی جعلنا ... سر می دهند را چه به شک؟
تا وقتی دور، دور
مداحان و سخنرانان بی سواد است
تا وقتی هزار ساعت
نشستن در این سخنرانی ها و روضه ها ،راحت تر از یک ساعت مطالعه و اندیشیدن باشد
تا وقتی گریه بر
حسین(ع) و فلان نماز مستحبی این گونه تبلیغ شود که ریزاننده همه گناهان است
تا وقتی عید و
عزایمان را تقویم مشخص کند
و...
روزهای بدتری از این
روزها برای جامعه و خانواده و خودمان در پیش خواهد بود.
روزی که امام
زمانمان می آید و در حالی که مسلمانان انکارش می کنند ،غیر مسلمانان به دورش حلقه
می زنند.
و شاید مصداق آن روایت باشیم که بیچاره ترینان گردیم.
که نه دنیا به کاممان باشد و نه آخرت!
